Białowieski Park Narodowy

Zaczątki Białowieskiego Parku Narodowyego stanowiło leśnictwo „Rezerwat” w Puszczy Białowieskiej, utworzone decyzją zespołu wybitnych naukowców i działaczy z dnia 29 grudnia 1921 roku. Na posiedzeniu komisji rządowej w Departamencie Leśnictwa Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Państwowych postanowiono ten najlepiej zachowany fragment pierwotnej Puszczy objąć najwyższą podówczas formą ochrony przyrody. Stał się on z czasem zalążkiem Białowieskiego Parku Narodowego, do dzisiaj stanowi jego najcenniejszy obszar, objęty ochroną ścisłą.

Puszcza Białowieska to prastary, najlepiej zachowany kompleks leśny na niżu europejskim. Jej bogactwo przyrodnicze i naturalny charakter to efekt wielowiekowej ochrony, jaką otaczali ją władcy wschodniej części Europy: książęta Litwy, królowie Polski i carowie Rosji. Różnorodność biologiczna Puszczy to niespotykane gdzie indziej bogactwo gatunków roślin, grzybów i zwierząt, często reliktowych. Wysoki stopień naturalności puszczańskich ekosystemów oraz ciągłość procesów przyrodniczych czynią z Puszczy Białowieskiej swoiste laboratorium przyrodnicze, ważny punkt odniesienia dla zmienionych gospodarką ludzką lasów całej Europy.