Kasia, bohaterka historii, to dziewczynka przyjaźniąca się ze swoim sąsiadem, panem Janem. Razem ze staruszkiem często przesiaduje na ławce i karmi gołębie, prowadząc żartobliwe rozmowy, na które mężczyzna zawsze ma czas. Pewnego dnia pan Jan znika, a kiedy wraca, nie jest już taki jak wcześniej. Zapomina jak dziewczynce na imię, jest łysy, a podczas karmienia ptaków bardzo trzęsą mu się ręce. Mimo wszystko nadal zachowuje dobry humor i pogodę ducha. Kiedy Kasia zaczyna zadawać pytania o nieobecność mężczyzny, ich rozmowy schodzą na tematy starości i umierania. Pan Jan prowadzi jednak rozmowę w subtelny sposób, opowiadając małej sąsiadce o podróży, w którą chce wyruszyć z Pangórem. Kim on jest? Zagadka rozwiąże się na ostatnich stronach książki.
Książka Jarosława Mikołajewskiego podejmuje jeden z najtrudniejszych tematów, jakie dorośli powinni omówić ze swoimi dziećmi – temat starości i umierania.
Poprzez wzruszającą relację mężczyzny z dziewczynką, publikacja przypomina jednak, by spojrzeć na nie z dystansem i przypomnieć sobie, że dzieci nie oczekują skomplikowanych wyjaśnień, a delikatności dostosowanej do wieku. Wprowadzenie postaci Pana Jana, którego dziewczynka nazywa Panjan, kreuje atmosferę akceptacji i nadziei. Zabieg sprzyja przedstawieniu umierania jako podróży, często w towarzystwie kogoś bliskiego, kto na nas czeka. Łagodny język, wyróżnienie pytań dziewczynki czerwonym kolorem i prosta fabuła ułatwiają zrozumienie historii i przekazanie tego, co najważniejsze.
Publikację zdobią symboliczne ilustracje Doroty Łoskot-Cichockiej, wykonane metodą kolażu. Przeglądając kolejne strony czytelnik obserwuje niesamowite połączenie stylów. Jest ołówek, kredki, wycinki z gazet. Różnorodność urozmaica historię i dodaje jej tajemniczości.
Eliza Idczak
Kiedy kiedyś, czyli czyli Kasia, Panjan i Pangór
Jarosław Mikołajewski
Liczba stron: 32
Więcej informacji na stronie Wydawnictwa Słowne
