Trzynastoletnia Maria Merryweather (Dakota Blue Richards), zgodnie z wolą jej zmarłego ojca, jedzie do swojego wuja, Sir Beniamina (Ioan Gruffud) do Księżycowego Dworu. W podroży towarzyszy jej guwernantka, Panna Heliotrop (Juliet Stevenson) i odziedziczona w testamencie, fascynująca stara księga „Kronika Księżycowego Dworu” (The Ancient Chronicles of Moonacre Valley). Kiedy dziewczynka dociera do nowego domu, odkrywa, że jest to opisany w księdze Księżycowy Dwór. Kolejne karty „Kroniki” pomagają jej odkryć ciemną przeszłość majątku i historię rodzinnej klątwy, sięgającą feralnego ślubu sprzed blisko pięciuset laty.
Maria za wszelką cenę chce poznać wszystkie tajemnice rodu Merryweatherów i De Noirów, na którego czele stoi Czarny William (Tim Curry) i jego syn Robin (Augustus Prew). Wkrótce odkryje, że jest kolejną w rodzinie Księżycową Królewną, przed która stoi ważne zdanie.
Z pomocą nowych przyjaciół, Marmaduka (Andy Linden), Digweeda (Michael Webber), Księżycowej Królewny (Natascha McElhoe), olbrzymiego psa Wrolfa i białego rumaka, Maria decyduje się stawić czoło wyzwaniu i przed najbliższą pełnią księżyca zdjąć klątwę, by uratować Dolinę Moonacre od zagłady.
O PRODUKCJI
Scenariusz filmu „Tajemnica Rajskiego Wzgórza” powstał na podstawie powieści The Little White Horse, napisanej przez Elizabeth Goudge (książka ukaże się w polskich księgarniach równolegle z premierą filmu pod tytułem „Tajemnica Rajskiego Wzgórza”). Była to ulubiona książka małej J.K Rowling i w dużym stopniu zainspirowała ją po latach do napisania słynnej sagi o Harrym Potterze.
Nie dziwi się temu producent filmu Meredith Garlick. „To wspaniała, magiczna podróż”, mówi. „W młodości czytałam tę książkę kilkakrotnie i kiedy szukaliśmy pomysłu na nowy film, sięgnęłam po nią znowu. I znów, jak przed laty, zakochałam się w jej magii.”
CZARNE SERCA I BIAŁE RUMAKI
„Tylko odważni mogą sprawdzić, co czai się w lesie”, mówi Coeur De Noir, grany przez Tima Curry’ego.
“Maria będzie zmuszona stawić czoła strachowi i wejść do lasu, opanowanego przez bandy zbójów i niebezpieczne stworzenia”, wyjaśnia Csupo. „To tutaj rozpocznie się jej prawdziwa przygoda. Z wielką determinacją i brawurą będzie odkrywać kolejne klocki dziejowej układanki rodów Doliny Moonacre.”
„Chciałam przeciwstawić sobie oba klany – De Noirów i Merryweatherów także w warstwie scenograficznej”, mówi Sophie Becher. „Podział miał być ostry jak czerń i biel. Ród De Noir miał być w założeniu bardzo męski, ich pojawieniu się na ekranie miały towarzyszyć bardzo stonowane kolory. Jedynym akcentem miała być odrobina czerwieni w ich herbie i ubiorach, stworzonych przez Beatrix Pasztor.”
Curry dodaje „Sophie stworzyła dwa odrębne światy: Merryweatherów – po prostu przepiękny i De Noirów – tak ciemny, jak tylko dało się pokazać na ekranie. Coeur De Noir ma, zgodnie z tłumaczeniem swego imienia, bardzo czarne serce. Jest po prostu nieszczęśliwy.”
Także muzyka poszła za wytycznymi Becher. „Dla De Noirów zarezerwowałem dosyć rytmiczną, zbliżoną do wczesno-plemiennej, muzykę opartą głównie o bębny”, mówi kompozytor Christian Henson. „Dla kontrastu, w scenach z księżycem i Księżycową Królewną użyłem głosów zamiast instrumentów. Piękne solo Nataschy Khan plus chór śpiewaków z Synergy Vocals wypadły naprawdę podniośle.”
Wyzwaniem dla scenografów było stworzenie posępnych wnętrz zamku De Noirów, wieży i przyprawiających o zawrót głowy olbrzymich schodów. Salę bankietową wybudowano w starym kościele przekształconym obecnie w muzeum.
„Musieliśmy budować wszystko od podstaw”, mówi Becher, „począwszy od drewnianej podłogi, a skończywszy na kręconych schodach wysokich na 15 metrów!.”
Aby ułatwić sobie oświetlenie wnętrz mających ponad 24 metry wysokości, użyto specjalnych rusztowań i profesjonalnych kratownic.
Klimat tworzyły także przedmioty. Mówi Becher „To miało być średniowieczne i bardzo męskie, chropowate, bez finezji. Krzesła zrobione z poroży, brak delikatnych szklanych naczyń na stołach – tylko wielkie puchary i kufle. Nawet jedzenie staraliśmy się tak dobrać kolorystycznie, żeby dominowały odcienie czerni, szarości i bieli.”
Ubrania wykonane były z czarnej skóry i aksamitu, a ponieważ dominował jeden kolor, dla kontrastu użyto różnorodnych faktur.
Oświetlenie tylu odmian czerni było dla ekipy trudnym zadaniem. „Nie da się świecić na czarno”, śmieje się odpowiedzialny za zdjęcia David Eggby. „Przypomniał mi się Mad Max. Wtedy też musieliśmy świecić tak, żeby czerń pozostała czernią. Musieliśmy też bardzo uważać, żeby nie zabić światła świec i kominków.”
