Dysleksja jest zaburzeniem coraz częściej spotykanym w szkołach. Obecnie w prawie każdej klasie można spotkać dziecko, które boryka się z tym problemem. Dysleksja objawia się specyficznymi trudnościami w nauce, szczególnie w pisaniu i czytaniu.
Co ważne, inteligencja dzieci dotkniętych tym zaburzeniem wcale nie jest obniżona. Ponadto, dyslektycy często mają trudności z koordynacją wzrokowo ruchową, analizą i syntezą wzrokową, słuchową, niską sprawność motoryczną oraz kłopoty z koncentracją i uwagą. Te wszystkie objawy bardzo niepokoją rodziców, tym bardziej, że nie jest znana dokładna przyczyna tych trudności. Obecnie naukowcy są zgodni co do tego, że duży wpływ na pojawienie się dysleksji mają czynniki genetyczne (w rodzinie dyslektyka często występuje dysleksja) oraz zaburzenia neurologiczne, szczególnie wyróżnia się zaburzenie koordynacji obu półkul mózgowych.
Tak specyficzne trudności wymagają indywidualnego podejścia do dziecka. Obecnie nauczyciele są coraz bardziej świadomi tego zaburzenia i potrafią tak pokierować dzieckiem, by dysleksja nie ograniczała nabywania nowych umiejętności, a dziecko nie czuło się gorsze od rówieśników.
Dzieci z dysleksją bardzo często cechują się również obniżeniem motywacji do pracy, niską samooceną oraz małą wytrwałością, dlatego niezbędne jest wspieranie dziecka nie tylko ze strony pedagogicznej. Ważne jest także wsparcie emocjonalne i dodawanie otuchy, bowiem zmotywowany i pewny siebie dyslektyk łatwiej nadrobi wszystkie zaległości. W pracy z dzieckiem z dysleksją warto kierować się poniższymi zasadami:
Wzbudzanie motywacji dziecka
Najważniejszą kwestią w pracy z dyslektykiem jest wzbudzenie jego motywacji do nauki. Nic dziwnego, że dzieci z tym zaburzeniem szybko się poddają i frustrują. Codziennie spotykają się z zadaniami ponad ich możliwości oraz z brakiem zrozumienia. Żeby zachęcić dziecko do nauki trzeba pokazać mu, jakie korzyści będzie miało z opanowanego materiału np. jeśli nauczy się liczyć to będzie mógł sam kupować batoniki w sklepie,a jeśli nauczy się czytać, to sam przeczyta ulubioną bajkę. Takie zalety należy codziennie podkreślać.
Dzielenie nauki na etapy
Uczenie się materiału według podręcznika szkolnego może być dla dyslektyka zbyt obciążające. Warto więc podzielić naukę na etapy i nie wymagać od dziecka szybkiego opanowania materiału. To, co powinno być opanowane w tydzień, można rozłożyć na dłuższy okres, da to poczucie większego komfortu i zminimalizuje stres, który nie sprzyja nauce. Dyslektycy mają również prawo do wydłużenia czasu podczas pisania oficjalnych egzaminów.
Tworzenie odpowiednich warunków do nauki
Dyslektycy są bardziej podatni na trudności z koncentracją uwagi. Łatwiej jest więc im się rozproszyć i przekierować uwagę na coś innego, niż książki. Warto więc odpowiednio przygotować miejsce do nauki. Trzeba pozbyć się wszystkich zbędnych rzeczy z biurka. Pokój powinien być czysty, uporządkowany, jasny i dobrze wywietrzony. Dzięki temu dziecko łatwiej przyswoi wiedzę.
Planowanie nauki
Dzieci, które cierpią na dysleksję często mają przyklejoną łatkę zapominalskich, chaotycznych i niezorganizowanych. Wynika to z tego, że łatwo się rozpraszają i mają kłopoty z pamięcią. Pomocne tutaj okazują się wszelkie grafiki, plany zajęć, żółte karteczki i inne przydatne organizery. Uczeń powinien mieć jasno wyznaczony czas na naukę, zabawę, dodatkowe zajęcia czy leniuchowanie. Planować, planować, planować – to duże ułatwienie dla każdego dziecka.
Wspieranie i akceptacja
Niełatwo jest żyć dyslektykowi w świecie, w którym perfekcjonizm jest na porządku dziennym. Szybkie tempo życia, duże wymagania i ocenianie wartości dziecka na podstawie stopni, to niestety często spotykane zjawiska. Emocjonalne wspieranie dziecka z dysleksją jest więc podstawą. Należy je dużo chwalić, doceniać trudy i wysiłki oraz akceptować każdą trudność.
Dysleksja nie jest wyrokiem. Nie każde dziecko z tym zaburzeniem skazane jest na gorsze wyniki w nauce czy trudności ze zdaniem każdych egzaminów. Dyslektycy z powodzeniem kończą szkołę i studia. Dysleksja jest dla nas sygnałem, że dziecko potrzebuje więcej uwagi, pracy i wysiłku, by dotrzymać tempa rówieśnikom.
