Pierwszymi osobami, które zauważają, że dzieje się coś złego są rodzice.
Niepokoi ich m.in. fakt, że dziecko nie reaguje na własne imię, nie komunikuje potrzeb, nie mówi nic, albo mówi mało, nie przejawia zainteresowania drugą osobą, woli samotność, nie nawiązuje kontaktu wzrokowego. Najbardziej niepokojąca sytuacja pojawia się wtedy, gdy dziecko traci umiejętności, które wcześniej posiadało (np. mówił kilka słów, teraz nie mówi nic).
Zdarza się również tak, że rodzic, który zauważy nieprawidłowości w rozwoju swojego niemowlaka jest lekceważony przez lekarza pierwszego kontaktu.
Naukowcy stwierdzili, że pierwsze delikatne symptomy można już wykryć u dzieci 9 – 12 miesięcznych.
Pierwsze symptomy autyzmu wykrywamy na płaszczyźnie m.in. relacji społecznych, komunikacji, reakcji na bodźce.
Do najczęstszych możemy zaliczyć:
– brak dążenia do kontaktu z innymi ludźmi,
– niechęć do brania na ręce, przytulania,
– wycofywanie się, najlepiej czuje się sam,
– brak naśladowania innych,
– brak gaworzenia lub gaworzy mało,
– brak reakcji na swoje imię,
– nie nawiązywanie kontaktu wzrokowego,
– mowa rozwija się wolno, lub nie pojawia się wcale,
– mówi o sobie w trzeciej osobie,
– nadwrażliwość na bodźce (dźwięki, zapachy) lub bardzo mało wrażliwe, przy dużej wrażliwości mamy czasami wrażenie, że dźwięki z najbliższego otoczenia sprawiają mu ból,
– wąchanie, lizanie i żucie przedmiotów nienadających się do jedzenia,
– agresywność wobec siebie,
– napady dużego niepokoju bez widocznej przyczyny,
– brak chęci do zabaw,
– stereotypia ruchowe – trzepocze rączkami, kręci się,
– wielokrotne powtarzanie jednej czynności.
Oczywiście są to tylko niektóre objawy. Jeśli w zachowaniu dziecka wystąpi coś co nas zaniepokoi – warto wybrać się po poradę do specjalisty.
Warto również sprawdzić czy dziecko należy do tzw. „grupy ryzyka” tzn.:
– starsze rodzeństwo ma autyzm,
– krewni przejawiają zaburzenia zbliżone do autyzmu,
– dzieci z problemami w zachowaniu i rozwoju społecznym – preferujące samotność, nie nawiązujące kontaktu wzrokowego, bawiące się w sposób nietypowy.
Gdzie szukać pomocy?
Osobą, która ma od początku kontakt z dzieckiem jest jego lekarz pierwszego kontaktu. Możemy również zwrócić się o pomoc do Poradni Psychologiczno-Pedagogicznych. Warto jednak najpierw sprawdzić, czy specjaliści tam pracujący mają doświadczenie w diagnozowaniu małych dzieci – wymaga ono szczególnej wiedzy i kompetencji.
Przeczytaj także:
