Najlepsiejszy przyjaciel. Recenzja bajki terapeutycznej Anny Rejmer

📖 Czyta się średnio w 2 min. 🕑

Rolę książek w wychowaniu dzieci dostrzegamy na co dzień. Utulają do snu, rozśmieszają, kształcą. Potrafią być też jak najlepszy plaster, pomagając się odprężyć i rozładować negatywne emocje. Obok wielu książek do bajkoterapii, pojawiła się nowość, bajki terapeutyczne psycholożki Anny Rejmer, pt. Najlepsiejszy przyjaciel.

Trójka bohaterów, trzy przygody, trzy zupełnie inne, dziecięce problemy.

Łukasz bardzo boi się ciemności, szczególnie w łazience, gdzie nie dosięga do włącznika. Chodzenie do toalety jest dla niego nie lada wyzwaniem. Jego rówieśnik Antek bywa niepewny siebie, co utrudnia zabawę z innymi przedszkolakami, a księżniczka Gaja nie umie panować nad emocjami i stanowi zagrożenie dla swojego zamku, gdyż jej emocje wpływają na kondycję murów. Na szczęście każdy z trzech bohaterów ma w pobliżu kogoś, kto zdoła pomóc.

Książka Anny Rejmer to zbiór trzech bajek o charakterze relaksacyjnych i psychoterapeutycznym, skierowanych do dzieci przedszkolnych i ich rodziców. Krótkie, kilkustronicowe, o kojącym charakterze i ciepłej narracji, mają pomóc najmłodszym uporać się z najczęstszymi trudnościami charakterystycznymi dla ich wieku.

Niestety użyty przez autorkę język może nie zostać zrozumiany przez najmłodszych czytelników.

Zdania są długie, opisane trudnymi słowami, a porównania stosowane przez bohaterów nieco zbyt abstrakcyjne i złożone. To duży minus publikacji. Książka o przedszkolakach, skierowana do tejże grupy wiekowej, bardziej adekwatna jest dla dzieci starszych (pod względem języka, ale niekoniecznie treści).

Ale są też atuty.

Książka, uzupełniona o psychologiczną wiedzę i porady z zakresu lęku przed ciemnością, nieśmiałością i emocjami, ułatwia rodzicom zmierzenie się z dziecięcymi problemami, ich istotą i mechanizmami działania. Za to kolorowe ilustracje pełne emocji zdobędą uznanie wśród młodszych.

Najlepsiejszy przyjaciel to książka, której pełnego potencjału nie udało się wykorzystać.

W celach terapeutycznych przyda się bardziej rodzicom i dzieciom starszym, niż przedszkolakom. Opowiadania posłużyć mogą jako wstęp do rozmowy o problemie, ale niekoniecznie do jego rozwiązania czy zminimalizowania.