Stendhal twierdził, że powieść jest zwierciadłem obnoszącym się po gościńcu. Ale sześć dotychczasowych edycji festiwalu InQbator pokazuje, że tym, co po gościńcu obnosi się dziś najchętniej, jest teatr. Między 15 a 17 września na ostrołęckich gościńcach znów pojawią się aktorzy. Będą bawić, wzruszać, niepokoić i zaskakiwać. Rusza 7. edycja Festiwalu Teatralnego InQbator.
O tym, że trafny i sugestywny obraz wart jest więcej niż tysiące słów wiadomo nie od dziś. Są tereny ludzkiej wrażliwości, do których słowo w ogóle nie ma dostępu, a które zgłębić można tylko szlachetną ekspresją milczenia. Milczenia, które (choć bywa złotem) nigdy nie jest jednak bezwzględną ciszą. Treścią Festiwalu Teatralnego InQbator jest właśnie taki szeroko pojęty teatr ruchu.
Pantomima, taniec, obrzęd dzięki swojemu precyzyjnemu przekazowi pozwalają rozumieć lepiej. Dzięki swojej prostej (ale nie banalnej!) sile wyrazu urastają do poziomu języka uniwersalnego, wspólnego wszystkim. To co jeden widz zrozumie literalnie, drugi odniesie do zupełnie innych treści. To dzięki temu teatr ruchu tak bardzo lubi indywidualną interpretację. Może się wydawać, że trudno o nim mówić, ciężko go opisać. To dobrze – nie służy słowom, nie znosi gadulstwa. Nie jest do opowiadania.
Między 15 a 17 września w Ostrołęce już po raz siódmy przyjrzymy się wyjątkowemu charakterowi teatru ruchu. Nie ograniczmy się, jak zawsze, do przestrzeni teatralnego budynku i tradycyjnej sceny. Wpuścimy ruch w tętniący krwioobieg miasta. Zrobimy małe zamieszanie. Wystąpią wyjątkowi artyści. Pokażemy 15 spektakli z Polski i zagranicy – wśród nich premiery. Wystąpią m.in.: Warszawskie Centrum Pantomimy, Lubelski Teatr Tańca, ukraiński Teatr Woskresinnia i Company Mangano-Massip z Francji. Wzorem lat ubiegłych nie zabraknie wydarzeń towarzyszących. Uczestnicy wezmą udział w warsztatach, projektach społecznych i konkursach.
Wyobraź sobie film od Mikołaja przygotowany specjalnie dla Waszej rodziny, z Waszymi zdjęciami i przekazem, który osobiście wybierzesz...
Taką niespodziankę możesz błyskawicznie przygotować na Boże Narodzenie.
Zaskoczenie i radość gwarantowane! A co powiesz na osobisty telefon od św. Mikołaja?
Festiwal Teatralny InQbator
Ostrołęka
15 – 17 września 2016 roku
OPIS WYDARZEŃ
15 września (czwartek)
Parada
15 września (cz), godz. 18:30 | Pl. Bema – Scena przy DH Kupiec
Oficjalne otwarcie InQbatora
Calineczka, Ostrołęcka Scena Autorska
15 września (cz), godz. 19:00 | plac przed Sceną przy DH
Historia maleńkiej dziewczynki, która urodziła się z ziarnka zasianego przez kobietę, pragnącą zostać matką. Historia ta uczy nas, że trzeba pozostać wiernym swoim marzeniom. Szukanie szczęścia przez Calineczkę jest pełne przygód. Dziewczynka odnajduje w nich odrobinę radości, przyjaźni, ale również spotykają ją chwile smutku i rozpaczy. Baśń poucza nas, że każde dobro, które czynimy innym wraca do nas przez co stajemy się lepsi i bogatsi.
Scenariusz i reżyseria: Wojciech Kraszewski | Światło i dźwięk: Tomasz Bednarczyk | Scenografia: Grażyna Kulesik, Marek Suski | Kostiumy: Irena Cholewińska, Grażyna Kulesik, Marek Suski | Opracowanie muzyczne: Mateusz Grzybowski, Tadeusz Kowalewski
Marcel, Teatr Warszawskiego Centrum Pantomimy
15 września (cz), godz. 20:00 | Scena Główna Ostrołęckiego Centrum Kultury
Marcel to hołd złożony nieżyjącemu już największemu mimowi i nauczycielowi Lionela Ménarda – Marcelowi Marceau. Reżyser przywołuje wątki z życia Marceau: lata szkolne, pierwszą miłość, młodzieńcze zauroczenia i plany na przyszłość. Wszystko to zostaje zweryfikowane przez koszmar wojny. Spektakl jest opowieścią o marzeniach, o konsekwencji w dążeniu do celu. To także afirmacja sztuki, która mimo tragizmu historii, śmierci i przeciwnościom losu, zwycięża nad niepamięcią.
Piękne, głęboko wzruszające przedstawienie, porywająca koncepcja artystyczna czytelnie pokazująca myśl inscenizacyjną i przesłanie, wspaniale zagrane przez Bartłomieja Ostapczuka w roli Marcela i cały zespół. Pozostaje w pamięci – pisano o spektaklu.
Jest styczeń 1991 kiedy prezentuję Marcelowi Marceau swoją etiudę reżyserską.
Ma to być krótki mimodram opowiadający o życiu lokalnej szkoły na przedwojennej wsi.
– Jak ją zatytułowałeś? – zapytał
– „Klasa”, proszę pana.
Doskonale pamiętam tę ciszę, która zapadła, Mistrz wrócił myślami do swojego dzieciństwa, przeczuwał u kresu tej pięknej epoki tragiczny ciąg dalszy. Wojna miała wszystko unicestwić.
– Lionel, byłoby dobrze gdyby na końcu tej sztuki dzieci dorosły, potem postarzały się i wtedy przypomniały sobie o straconych złudzeniach z młodości.
To musiało bardzo leżeć mu na sercu, bo długo zachęcał mnie do kontynuowania tej pracy.
Aby oddać mu hołd, wskakuję do tej rzeki… wyobrażam sobie jego przenikliwe spojrzenie i lekki uśmiech.
„Klasa” nazywa się dzisiaj „MARCEL”, Panie Marceau, wyruszamy…
Lionel Menard
Z recenzji na temat spektaklu:
Głębia myśli i piękno formy
Spektakl „Marcel” w wykonaniu Teatru Warszawskiego Centrum Pantomimy to hołd złożony nieżyjącemu już największemu mimowi Marcelowi Marceau. Reżyser spektaklu Lionel Ménard, uczeń Marceau, wykorzystał tu wątki z życia swojego mistrza. Widzimy więc postać Marcela w scenach z okresu dzieciństwa, lata szkolne, młodzieńcze pierwsze zakochanie, marzenia, plany, nagle przerwane przez wojnę, w której Marcel walczy, i powrót do domu, do przerwanych marzeń artystycznych, ślub ze szkolną niewidomą koleżanką. Nie wszyscy powrócili z wojny, więc obok radości jest też smutek. Piękne, głęboko wzruszające przedstawienie, porywająca koncepcja artystyczna czytelnie pokazująca myśl inscenizacyjną i przesłanie, wspaniale zagrane przez Bartłomieja Ostapczuka w roli Marcela (wybitna rola, doskonałe, świadome operowanie gestem, mimiką, całym ciałem, twarz ukazująca wewnętrzne przeżycia bohatera) i cały zespół. Pozostaje w pamięci.
Temida Stankiewicz-Podhorecka, Głębia myśli i piękno formy, “Nasz Dziennik” 2015, nr 142.
Mimowie czyli cisza, której bardzo pragniemy
„Marcel” to hołd złożony jednemu z największych twórców pantomimy czyli Marcelowi Marceau. W spektaklu autorskim Lionela Menarda mieliśmy okazję obejrzeć tragiczne dzieje tytułowego bohatera. Świat straconych złudzeń, koszmaru wojny i chwil szczęścia. Na scenie aktorzy Warszawskiego Centrum Pantomimy i Bartłomiej Ostapczuk w poruszającej roli Marceau. Przedstawienie potwierdziło, że Warszawskie Centrum Pantomimy z roku na rok prezentuje coraz lepszy poziom i może konkurować z najlepszymi grupami mimów.
Jan Bończa-Szabłowski, Mimowie czyli cisza, której bardzo pragniemy, “Rzeczpospolita” online,16.06.2015
Link do źródła: http://www.rp.pl/artykul/1208764-15–Miedzynarodowy-Festiwal-Sztuki-Mimu.html#ap-1
Sztuka elitarna
Spektakl Teatru Warszawskiego Centrum Pantomimy to spektakl niezwykły. Czysty w formie, klarowny w treści. Zrealizowany przez Lionela Menarda w hołdzie dla najwybitniejszego światowego mima Marcela Marceau. Prosta treść ma w sobie ogromny ładunek emocjonalny. To ludzkie życie i wojna je deprecjonująca. Trudne losy, dojrzewanie i charakterologiczne metamorfozy. Wszystko zwyczajne, proste i wzruszające. Autorzy spektaklu i wykonawcy stawiają na swoją oryginalność, ale widzowi nasuwają się porównania do „Umarłej klasy” Tadeusza Kantora i „Naszej klasy” Tadeusza Słobodzianka.
To nie jest, broń Boże, zarzut. To traktować można jako artystyczny awans. Aż boję się tego pisać, ale dla mnie ten spektakl jest niemal idealny. Kostiumy, muzyka, scenografia, wykonawstwo – bez zarzutu. Wycyzelowane ruchy, znaczący gest. Pełna symbioza tych elementów. Oczywiście w przedstawieniu bryluje Bartłomiej Ostapczuk, który demonstruje znakomity warsztat pantomimiczny i umiejętności aktorskie. To, co on robi, jest scenicznym majstersztykiem. Ten spektakl jest celnym artystycznym strzałem w znaczenie i rolę pantomimy, sztuki ważnej, ale wciąż elitarnej. Mam nadzieję, że spektakl trafi do stałego repertuaru Teatru Dramatycznego (bo jest tego wart). Pokazuje bowiem wielkość tej sztuki, jej możliwości twórcze i ładunek emocjonalny.
Marzena Rutkowska, Sztuka elitarna, “Tygodnik Ciechanowski” 2015, nr 27.
Scenariusz i reżyseria: Lionel Menard | Asystent reżysera: Paulina Staniaszek | Scenografia i kostiumy: Lionel Menard | Oprawa muzyczna: Franck Gervais | Światła: Andrzej Król / Paweł Srebrzyński | Malowanie, uplastycznienie scenografii i kostiumów: Karolina Szaturska, Małgorzata Kupiec-Sporzyńska, Agnieszka Magiera
Obsada: Ewelina Grzechnik, Marta Grądzka, Paulina Szczęsna, Paweł Kulesza, Ireneusz Wojaczek, Bartłomiej Ostapczuk
Premiera spektaklu: 5 czerwca 2015 r. podczas Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Mimu na Scenie Na Woli Teatru Dramatycznego m. st. Warszawy.
Przedstawienie znajduje się w repertuarze Teatru Dramatycznego m.st. Warszawy (Scena Przodownik).
Spektakl powstał w koprodukcji z Teatrem Dramatycznym m. st. Warszawy
Trailer spektaklu: https://www.youtube.com/watch?v=qCtmu70bi80
Czas trwania spektaklu: 80 minut bez przerwy
Mewa Teatr Woskresinnia (Ukraina)
15 września (cz), godz. 21:30 | parking przy ul. Prądzyńskiego, za Sceną przy DH Kupiec
Po sukcesie, jaki odniósł plenerowy spektakl Wiśniowy Sad, zrealizowany na podstawie arcydzieła Antoniego Czechowa, Teatr Woskresinnia sięga do literackiego wyznania genialnego pisarza; jednej z najbardziej wzruszających, najbardziej ujmujących biografii, którą przedstawił w dramacie Mewa (premiera w 1896 r.) Mewa na pozór opowiada o chłopcu, którego cała seria niepowodzeń pisarskich oraz miłosnych doprowadza w konsekwencji do samobójstwa. Ale właściwie sztuka jest komedią o przemijaniu czasu, o młodości i idealizmie udaremnionych sarkastycznie przez starość i doświadczenie. U Czechowa nie ma niczego wprost. Zachowania postaci są wiotkie i niedookreślone. Motywacje działania trochę rozpuszczone w ogromie zjawisk towarzyszących ludzkim losom. Przedstawione sceny z życia wiejskiego tworzą atmosferę nostalgii za czymś pięknym. W spektaklu obserwować można ciągłe, swobodne odsłanianie się charakterów, skoordynowany rytm nastrojów, wzrastającą bliskość i uczuciowość wobec ludzi przedstawionych w sztuce, pogłębione wzruszeniem zrozumienie ich świata, jakbyśmy sami uczestniczyli w ich doświadczeniu. Fajerwerki, ogień i projekcje wideo uzupełniają widowiskowość interesującej ekspresji Teatru Woskresinnia.
Mewa – widowisko plenerowe na podstawie sztuki Antoniego Czechowa | Opracowanie muzyczne, scenariusz i reżyseria: Jarosław Fedoryszyn | Scenografia: Alla Fedoryszyna | Światło: Krzysztof Dubiel | Dźwięk: Sergiy Kondratovych
Obsada: Nataliia Marchak, Nataliya Lukashonok, Halyna Strychak, Petro Mykytyuk, Volodymyr Hubanov, Volodymyr Chukhonkin,Taras Yurychko, Yurii Pylypchuk, Oleksandr Chekhmarov, Yevheniy Petrov, Yaroslav Korniychuk
Premiera spektaklu: 14 czerwca 2015 r. w Kaliszu
Strona internetowa: http://www.voskresinnia.eu/seagull.htm
Czas trwania spektaklu: 60 minut
LWOWSKI AKADEMICKI TEATR WOSKRESINNIA
Lwowski Teatr Woskresinnia powstał we Lwowie w 1990 roku na fali przeobrażeń społecznych po odzyskaniu przez Ukrainę niepodległości. W wyniku porozumienia się młodych aktorów z różnych miast Ukrainy, którym nie wystarczał państwowy, lekko akademicki, istniejący na Ukrainie teatr, i którzy pod wodzą doświadczonego twórcy Jarosława Fedoryszyna postanowili stworzyć nową scenę. Teatr Woskresinnia pod dyrekcją Jarosława Fedoryszyna – absolwenta reżyserii Instytutu Teatralnego w Charkowie i moskiewskiego GITIS bardzo szybko podbił serca lwowskiej publiczności prezentując światową dramaturgię, która dotąd nie była prezentowana na scenach dramatycznych Ukrainy. Krok po kroku, wypracowywano własną, charakterystyczną formułę sceniczną, łączącą tradycyjne psychologiczne aktorstwo z nowatorską formą plastyczną. Każda premiera dla Jarosława Fedoryszyna jest poszukiwaniem od zera najwłaściwszych środków wyrazowych i budowaniem formuły Teatru, bliskiego sercu, i wyrażającego niepokój czasów w jakich przyszło mu żyć i tworzyć. Artyści Teatru Woskresinnia w ciągu swojego ponad dwudziestoletniego istnienia, prezentowali swoje spektakle w Ukrainie Chętnie zapraszani do Polski wzięli udział w międzynarodowych festiwalach teatralnych m.in. we Wrocławiu, Krakowie, Gdańsku, Szczecinie, Kaliszu, Warszawie. Odwiedzili też festiwale w Edynburgu, Nowym Sadzie, Lublanie, Mariborze, Holzminden, Archangielsku, Trabzonie, Brześciu, Lenz, Kairze, Bratysławie, Moskwie, Seulu, Valladolid, Salamance, Pradze, Montegranaro, Teheranie, Leuven, Bremie, Goerlitz, Puli, Vatz, Timisoarze, Arad. Wszystkie spektakle mają własny charakter, są efektowne, ale nie efekciarskie i prezentują wysoki kunszt sztuki aktorskiej. Do niebywale interesujących inscenizacji widzowie i krytyka zgodnie zaliczyli Trzy siostry Czechowa, Drogę do Damaszku Strindberga, Gigantów z Gór Pirandella, Hioba Karola Wojtyły, Zwiastowanie Claudela, Zachodnią Przystań Koltesa, Oszalałego z miłości Sama Sheparda, Szarańczę Srbljanovicz, a ostatnio Pod drzwiami Borcherta. Od 1996 roku Woskresinnia specjalizuje się w realizacji przedstawień plenerowych. Rozmach i widowiskowość spektakli, połączone z mistrzowską grą aktorska przyniosły Teatrowi rozgłos i uznanie publiczności. Do najgłośniejszych przedstawień scenicznych doszły plenerowe spektakle wyreżyserowane przez autora scenariuszy Jarosława Fedoryszyna: Fiesta Baryliefa, Święte i Grzeszne, Danyło Halicki, Hiob, Marzenia, Gloria, Wiśniowy Sad, Gazeta czyli Życie jest piękne, Spotkać Prospera, Misterium Pinsla (Bal geniusza), Testament Szewczenko, Mewa. Teatr Woskresinnia dzięki tym realizacjom stał się niekwestionowanym liderem teatru ulicznego Ukrainy i jednocześnie jest Zespołem bardzo często zapraszanym na międzynarodowe festiwale teatralne. W 2010 roku w dowód uznania osiągnięć artystycznych Ministerstwo Kultury Ukrainy nadało Teatrowi wysoce prestiżowy status teatru Akademickiego.
Jarosław Fedoryszyn – Dyrektor naczelny i artystyczny Teatru, aktor, reżyser. Dyrektor Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Złoty Lew”. Absolwent Instytutu Teatralnego im Iwana Kotliariewskiego w Charkowie (1976 r.), Moskiewskiego Instytutu Sztuki Teatralnej – GITIS (1990 r.) i warszawskiej Cinema School (1991 r. w klasie Krzysztofa Zanussiego). W 1990 r. założył we Lwowie Teatr Woskresinnia. Inicjator Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Złoty Lew” (1992), członka Międzynarodowych Europejskich Spotkań Teatralnych (IETM) i Events Association (IFEA). Reżyser spektakli w Ukrainie, Polsce, Rosji, Anglii. Inscenizator licznych ukraińskich festiwali teatrów ulicznych i widowisk poświęconych ważnym wydarzeniom Lwowa. Aktywny uczestnik lwowskiego życia kulturalnego i konsultant lokalnych i rządowych służb w sektorze kultury. Wyróżniony przez prezydenta Juszczenkę tytułem zasłużonego działacza sztuki Ukrainy.
Krzysztof Dubiel – dyplomowany menedżer kultury, producent, promotor, dyrektor teatru. Stypendysta „Arts International” Institute of International Education w Nowym Jorku, Stażysta Actors Theatre w Louisville, Kentucky (USA). Honorowy członek British Royal Legion w Szkocji (Invernes). W latach 1989–1992 dyrektor administracyjny, a w okresie 1992–1995 Dyrektor Naczelny Teatru im. Cypriana Norwida w Jeleniej Górze. W okresie 1989–1995 Dyrektor organizacyjny Międzynarodowych Festiwali Teatrów Ulicznych w Jeleniej Górze; w latach 1990–2008 Dyrektor Międzynarodowych Festiwali Teatrów Ulicznych w Jedlinie Zdroju; 1995 – 2005 – współpracownik i aktor Teatru KTO w Krakowie. 1999–2003 menedżer marketingu Teatru Bagatela w Krakowie; od 2003 – producent Kijowskiego Teatru Ulicznego KET (Ukraina). W latach 2005–2011 menedżer marketingu i od roku 2014 wciąż Promotor i Pełnomocnik Dyrektora ds. Marketingu i Komunikacji Społecznej Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie; 2011–2013 Koordynator merytoryczny europejskiego projektu teatralnego „Teatr 21 wieku. East meets West – West meets East”. W okresie 2013–2014 konsultant ds. marketingu i komunikacji społecznej Teatru Groteska w Krakowie. W latach 2014–2016 Dyrektor Jubileuszowego Projektu pt. „Wędrowanie” Teatru STU w Krakowie Od 2003 – Menedżer Teatru Woskresinnia.
16 września (piątek)
Cmok, Teatr Scena
16 września (pt), godz. 10:00 | Scena Kameralna Ostrołęckiego Centrum Kultury
Autorska wersja popularnej bajki o smoku, przystosowana do percepcji najmłodszego widza, ale jednocześnie otwarta na odbiorcę dużo starszego. Maciej Dużyński, autor scenariusza opowiada: „Celowo zrezygnowaliśmy z Krakowa , Wawelu i Kraka. Smok wawelski jakoś już się opatrzył i osłuchał. Przestaliśmy zwracać uwagę na to o czym to jest. A naszym zdaniem to historia o zwykłych ludziach, takich codziennych. Nie jest ważne czy jesteś królem, księżniczką czy szewcem. Ważne jakim jesteś człowiekiem. Jak na ciebie działają okoliczności w których się znalazłeś. Możesz się bać. Nie musisz być mądry. Możesz być słaby i niezbyt piękny. Masz prawo być sobą. I za to może spotkać cię nagroda. Wystarczy że się nie zgodzisz, nawet jeśli to trudne. Po prostu wolimy kiedy świat jest piękny. Lubimy to miłe łaskotanie w okolicy żołądka z powodu miłości. Korzystamy ze znanej wszystkim legendy żeby rodzicom łatwiej rozmawiało się z dziećmi po obejrzeniu. Minimalizujemy warstwę słowną bo chcemy by rozumiały nas nasze malutkie dzieci i zagraniczni staruszkowie. Wracamy do jarmarku. Do zabawy. Do koloru. I do oczywistych wartości. Lepiej jest gdy słońce świeci, owce się pasą, ptaki ćwierkają, wody można napić się wprost z rzeki. Gdy jest o co walczyć i nie zrobić nikomu krzywdy. Gdy wszystko jest proste i nie beznadziejnie skomplikowane.”
Adaptacja i reżyseria: Maciej Dużyński | Projekty graficzne: Urszula Kubicz Fik | Muzyka: Marek Żurawski | Kierownik produkcji: Andrzej Kwiatkowski | Produkcja: Stowarzyszenie Scena 96
Premiera spektaklu: 29 czerwca 2014 r. na Międzynarodowym Festiwalu Sztuka Ulicy przy wsparciu finansowym Miasta Stołecznego Warszawy.
Czas trwania spektaklu: 50 minut
Wieczór współczesnej pantomimy Studio Warszawskiego Centrum Pantomimy
16 września (pt), godz. 18:00 | Scena Kameralna Ostrołęckiego Centrum Kultury
Przedstawienie zbudowane jest z etiud osób uczących się w Warszawskim Centrum Pantomimy pod opieką Bartłomieja Ostapczuka. Podczas spektaklu zaprezentowane zostaną pomysły studentów, którzy zdecydowali się wyrażać poprzez sztukę jaką jest pantomima. Wierzymy, że esencję teatru pantomimy stanowią emocje i ich znaczenie, wrażliwość i wyobraźnia artysty oraz odpowiedni warsztat aktorski. Sztuką natomiast jest świadome milczenie prezentowane w czytelnej postaci.
Obsada: Ewelina Grzechnik, Paulina Szczęsna, Marta Grądzka, Paulina Staniaszek, Kinga Wojaczek, Renat Birska, Karolina Stanisławska, Ireneusz Wojaczek, Moti Vation, Artem Manuilov, Bartłomiej Ostapczuk
Czas trwania spektaklu: około 60 minut
Tworzymy przestrzeń, w której możliwy jest prawdziwy rozwój sztuki teatru pantomimy. WCP jest organizatorem warsztatów, do których zapraszani są uznani artyści tej sztuki z kraju i zagranicy. Dużą wagę przywiązujemy do wspierania projektów teatralnych z dziedziny sztuki mimu oraz produkcji spektakli pantomimy. Ponadto Warszawskie Centrum Pantomimy koordynuje działania Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Mimu oraz Studia Pantomimy. Wierzymy, że prowadzone na różnych płaszczyznach działania edukacyjne i artystyczne, utworzenie profesjonalnego zespołu teatralnego a także planowane publikacje wypełnią lukę powstałą po zamknięciu w 2001 r. Warszawskiego Teatru Pantomimy oraz przyczynią się do wzrostu zainteresowania odkrywaną na nowo Sztuką Mimu. Od roku 2008 a więc od momentu założenia WCP powstało nowe środowisko pasjonatów tej pięknej sztuki. Osoby uczestniczące w całorocznych zajęciach, tworząc samodzielne etiudy, spektakle, udowadniają oni, że ten rodzaj teatru jest nadal aktualny.
INQBATOR 2015 – wernisaż pokonkursowej wystawy fotograficznej
16 września (wt), godz. 19:30 | Foyer Sceny Głównej Ostrołęckiego Centrum Kultury
Historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy, Lubelski Teatr Tańca
16 września (pt), godz. 20:00 | Scena Główna Ostrołęckiego Centrum Kultury
Istnieją historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy i takie, których lepiej byłoby też nigdy nie opowiedzieć. Historie, które sprawiają, że w oczach odbiorców stajemy się wielcy, bądź dramatycznie kurczymy się.
Są chwile, kiedy czujemy potrzebę, aby coś powiedzieć, wyznać, ale opowieść pozostaje uwięziona w gardle oraz pomiędzy słowem zdolnym otworzyć wielkie drzwi a ciszą – oddziela je jedynie niewielka przestrzeń: jak mały kamień na krawędzi urwiska, który z powiewem wiatru lub pod ciężarem motyla, mógłby spaść w przepaść.
Cztery charaktery, cztery osoby „opowiadają” swoje historie: słowami, obrazami, ciałem i ruchem, w ciszy, nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Cztery różne osobowości, zbyt blisko siebie, zarówno w przestrzeni fizycznej jak i czasowej, przesiąknięte sobą nawzajem, walczą o uwagę i intymność. Rozdrażnieni, jak na niedzielnym obiedzie rodzinnym, chcą znaleźć historię, której jeszcze nigdy nie opowiedzieli.
Choreografia: Simone Sandroni (Włochy) | Asystentka choreografa: Elvira Zuñiga (Niemcy) | Światło: Grzegorz Polak | Dźwięk / video: Dariusz Kociński | Muzyka: collage | Produkcja: Teatr Centralny, Centrum Kultury w Lublinie
Obsada: Aleksandra Łaba, Anna Żak, Ryszard Kalinowski, Wojciech Kaproń
Premiera spektaklu: 28 września 2013 r.
Trailer spektaklu: https://vimeo.com/79962639
Z recenzji na temat spektaklu:
„Sandroni przede wszystkim doskonale poznał – w trakcie długich i szczerych rozmów – wszystkich artystów LTT. I na takiej podstawie poprowadził z nimi pracę. Stworzył choreografię, w której nie tylko pokazał Beatę Mysiak, Annę Żak, Ryszarda Kalinowskiego i Wojciecha Kapronia takimi, jakich znamy z ich najlepszych spektakli, lecz także stworzył im możliwość pokazania tego, czego jeszcze w ich wykonaniu nie widzieliśmy. A przy tym potrafił cztery indywidualne popisy – bo każda z wykreowanych postaci jest rzeczywiście popisowa – połączyć w fascynującą kreację zbiorową. Nie tylko zresztą choreograficzną. […]”Historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy” to spektakl wybitny i ważny. Przypominający, czym Lubelski Teatr Tańca zasłużył na miano jednego z najlepszych zespołów w Polsce. A zarazem będący swego rodzaju nowym otwarciem w działalności LTT, który ma do opowiedzenia jeszcze wiele nieopowiedzianych historii.”
Andrzej Z. Kowalczyk, Lubelski Teatr Tańca w „Historiach, których nigdy nie opowiedzieliśmy”, „Kurier Lubelski” 30 września 2013 r.
Lubelski Teatr Tańca powstał w roku 2001 z inicjatywy Hanny Strzemieckiej, wieloletniego choreografa i dyrektora artystycznego zespołu, oraz Anny Żak, Ryszarda Kalinowskiego i Wojciecha Kapronia, ówczesnych tancerzy Grupy Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej.
Grupa ta, wywodząca się z niezależnego ruchu studenckiego, z biegiem lat wypracowała swój własny, niepowtarzalny, a z czasem rozpoznawalny w Polsce i za granicą styl tańca, stając się jednym z wiodących zespołów tańca współczesnego w Polsce. Dzięki konsekwentnej realizacji swojej artystycznej misji liderzy Grupy założyli nowy, profesjonalny teatr tańca z siedzibą w Centrum Kultury w Lublinie. W 2005 roku do Teatru dołączyła Beata Mysiak, a od roku 2007 menadżerem zespołu jest Anna Kalita. Kierownikiem LTT jest obecnie Ryszard Kalinowski.
Lubelski Teatr Tańca podejmuje liczne inicjatywy artystyczne i edukacyjne, mające na celu promocję tańca współczesnego jako środka wypowiedzi o dużym potencjale intelektualnym i emocjonalnym. Szczególny nacisk kładzie na współpracę z instytucjami kulturalnymi w celu budowy sieci ośrodków promujących sztukę tańca w różnych środowiskach poprzez prezentacje spektakli, organizację warsztatów tańca, wykłady, wystawy, projekcje wideo, a także działania performatywne w przestrzeniach nieteatralnych.
Zespół wielokrotnie gościł na międzynarodowych festiwalach i prezentacjach w Polsce, m.in. Bytom, Kraków, Kalisz, Warszawa, Poznań, Łódź, Gdańsk, Toruń oraz za granicą – USA, Szwajcaria, Francja, Węgry, Finlandia, Hiszpania, Litwa, Rosja, Niemcy, Austria, Tunezja, Azerbejdżan, Holandia, Białoruś, Ukraina.
Lubelski Teatr Tańca jest organizatorem wielu kulturalnych oraz edukacyjnych projektów, między innymi takich jak: coroczny Międzynarodowy Festiwal Teatrów Tańca organizowany od 1997 roku, Forum Tańca Współczesnego – od 2003 roku, jak również był organizatorem Festiwalu Chagalla w Lublinie w 2004 roku.
Gdybyśmy byli kotami, nikt by nas nie zatrzymał
PREMIERA
16 września (pt), godz. 21:00 | Parking przed Ostrołęckim Centrum Kultury
Gdybyśmy byli kotami, nikt by nas nie zatrzymał
Pytania, raporty, wywiady, relacje, notatki, skrawki biografii, obrazy, dźwięki. Zebrane na bałkańskim szlaku stają się inspiracją do plenerowej instalacji performatywnej opowiadającej o człowieku na granicy. Człowieku, którego losem rządzą regulacje, prawa, ustawy, dyrektywy i rozporządzenia ustanowione i zmieniane z dnia na dzień z dala od improwizowanych przez międzynarodowych wolontariuszy obozów przejściowych dla uchodźców w drodze do Europy. Bazując na prawdziwej korespondencji whatsapp prowadzonej na jesieni 2015 roku przez wolontariuszy na granicy w Opatowcu przedstawienie staje się okazją do opowiedzenia o podróży uchodźczej, o sytuacji niepewności i oczekiwania, o tym, jak przekazy medialne dalekie są od indywidualnych historii i motywacji ludzi podróżujących do Europy w ucieczce przed wojną.
Dramaturgia: Przemysław Pilarski | Reżyseria: Alicja Borkowska | Muzyka: collage | Konsultacje: Ray Dickaty | Realizacja nagrania: Michał Marecki | Projekcje: Maria Porzyc
Obsada: Aleksandra Bożek-Muszyńska, Katarzyna Stefanowicz, Mamadou Goo Ba
Exultet, Teatr A
16 września (pt), godz. 21:40 | Parking przed Ostrołęckim Centrum Kultury
„Exultet” to kolejna próba twórczej adaptacji języka spektakli ulicznych. Ogień i woda są głównymi tematami obrzędowego widowiska, rozgrywającego się na pograniczu teatru i ekstatycznego misterium. Spektakularne piękno tych pierwotnych żywiołów – to estetyczny obszar, w jakim rozgrywać się widowisko „Exultet”. Aktorzy Teatru „A” chcą zaprosić widzów do przeżycia wyjątkowego zdarzenia teatralnego, odwołującego się do najbardziej pierwotnych doświadczeń człowieka. Widowisko jest podróżą do świata dawno zapomnianego – pamięć o nim trwa jednak w najgłębszych pokładach podświadomości.
W warstwie treściowej spektakl inspirowany jest tzw. „rytami przejścia” – obecnymi w kulturach różnych ludów ceremoniami inicjacji, umierania i rodzenia się na nowo, zmiany statusu społecznego i religijnego jednostki. Człowiek poprzez nie stawał się „kimś nowym”, obrzędy te „namaszczały” go do pełnienia nowych funkcji w społeczności, precyzyjnie określały jego nową tożsamość.
Spektakl opowiada historię człowieka – „everymana”. Jego „stawanie się” i „ostateczna przemiana” dokonują się w symbolicznej podróży, inspirowanej legendami o poszukiwaniu Ognistego Ptaka. Topos wędrówki, objawianie się „Nadprzyrodzoności”, „exodus” i ostateczny moment mistycznej „przemiany” to podstawowe elementy składające się na teatralną opowieść. Uniwersalność tematu w głównej mierze zasadza się na przenikaniu się i syntezie tradycji obecnych w różnych przekazach kulturowych – począwszy od ekstatycznych, pierwotnych obrzędów magiczno-religijnych, a skończywszy na tradycji judeo-chrześcijańskiej z jej koncepcją Paschy i Sakramentów.
Scenariusz i reżyseria: Mariusz Kozubek | Muzyka: Jacek Dzwonowski | Oprawa muzyczna: Jacek Dzwonowski, Grażyna Styś (voc.) | Kostiumy: Marek Stecko | Scenografia i choreografia: teatr A
Obsada: Leszek Styś, Małgorzata Grund, Magdalena Kocur, Marcin Dzwonowski, Mariusz Kozubek, Marek Stecko, Łukasz Grund
Premiera niemiecka: 20 sierpnia 2005, Stary Rynek, Oberhausen
Premiera polska: 24 września 2005, Plac Krakowski, Gliwice
Strona internetowa: http://www.teatr-a.art.pl/spektakl/exultet
Czas trwania spektaklu: około 45 minut
17 września (sobota)
Czarne i białe, Teatr pod Orzełkiem
17 września (sb), godz. 15:00 | Scena przy DH Kupiec / Scena Kameralna Ostrołęckiego Centrum Kultury
Kabaretowo-poetycki spektakl dla dzieci. Poeta Pan Czarny i Malarka Pani Biała tworzą książkę o czarno-białym miasteczku. Widzowie biorą udział w przygodach Czarnego i Białego Kota, Białego Niedźwiedzia, Fotografa, Sroki Kłamczuchy, Białego Kruka, Rodziny Tralalińskich, obserwują czarno-białe zjawiska z otaczającej nas rzeczywistości. Poznają perypetie mieszkańców miasteczka bawiąc się klasyką poezji dziecięcej. Atrakcją spektaklu są płaskie lalki przypominające figury wycięte z kart książki.
Spektakl autorski.
Scenariusz i reżyseria: Mariusz Orzełek | Scenografia: Małgorzata Tarasewicz-Wosik i Iza Tarasewicz | Muzyka: Agnieszka Glińska
Obsada: Mariusz Orzełek i Małgorzata Linkiewicz
Czas trwania spektaklu: 45 minut
Bal Teatr Scena Kotłownia
17 września (sb), godz. 17:30 | Scena przy DH Kupiec
„Bal – inspiracje” to spektakl o ludziach szukających atrakcji, zabawy, towarzystwa, pracy, drugiej połowy, zapomnienia, zbawienia, itd… Czasem się pokłócą, a czasem przytulą, czasem popłaczą, a czasem pośmieją. Łaczy ich jedno – Bal. I nie jest to jakiś tam zwykły bal, gdzie tylko się tańczy i siedzi przy stołach. To jest bal spotkań i niezwykłych zdarzeń.
Spektakl powstał w ramach projektu „Inspiracje” realizowanego przez Mazowiecki Instytut Kultury w Warszawie we współpracy z grupą teatralną Scena Kotłownia w Ostrowi Mazowieckiej. Jest to kolaż improwizowanych scen pantomimicznych, połączonych w jedną spójną całość w wykonaniu młodych ostrowskich aktorów. Naszą największą inspiracją do stworzenia tego spektaklu, to była pasja i wzajemna sympatia, którą, mamy nadzieję, zobaczą Państwo na scenie.
Obsada: Izabela Godlewska, Benek Klecha, Monika Młynarczyk, Karolina Paszko, Bartłomiej Pieńkowski, Sebastian Pieńkowski, Katrhin Sotrel, Rafał Swaczyna, Kalina Śledziewska, Michał Świderski, Piotr Trentowski oraz Natasha Waniewska
Fragmenty spektaklu: https://www.youtube.com/watch?v=u3HeY7H9isg
Karnawał wenecki, Teatr Gry i Ludzie
17 września (sb), godz. 18:30 | Parking przed Ostrołęckim Centrum Kultury
Choreografia: Anna Kandziora |Maski: Michał Tramer | Kostiumy Anna Kandziora
Obsada: Joanna Blaut, Aleksandra Krupop, Sylwia Foltyn, Anna Stępień, Michał Piotrowski, Patryk Foltyn, Szymon Strużek, Grzegorz Lamik, Łukasz Mazur.
Les Aimants Company Mangano-Massip (Francja)
17 września (sb), godz. 20:00 | Scena Główna Ostrołęckiego Centrum Kultury
Jest to refleksja nad miłością i jej upadkiem wraz z upływem czasu, o równowadze sił między dwojgiem ludzi, ale także o tym, jak obecność innej osoby może prowadzić do nieobecności nas samych. Niczym na surrealistycznym obrazie, przenikają się różne płaszczyzny czasowe, marzenia, wspomnienia, wyobrażenia przyszłości i niepewna teraźniejszość. Bohaterowie jak linoskoczkowie lub lunatycy tańczą na linie swego przeznaczenia, balansują̨c między pragnieniami a tchórzliwością̨. Metafory piętrzą̨ się nad szarą rzeczywistością a listy miłosne i pożegnalne mieszają się w niemocy odejścia lub pozostania. Duet poetycki, który opowiada o tym, jak obecność drugiej osoby może nas prześladować do granic możliwości.
Czas trwania spektaklu: około 75 minut
Compagnie Mangano-Massip
Sara Mangano i Pierre-Yves Massip eksplorują̨ teatr fizyczny, pantomimę oraz dramatyczną pantomimę ciała (Corporal Dramatique). W drugiej kolejności wykorzystują muzykę, literaturę, taniec i wszelkie związane z nimi formy ekspresji scenicznej. Owocem tych działań jest seria etiud. Każda ma swój unikalny styl, zainspirowany przez świat bajek i poezji. Te same baśnie i poezje posłużyły do stworzenia swojej wizji teatru fizycznego.
Duet opowiada historię związku, w którym nie ma słów, a cisza i brak komunikacji prowadzą do swego rodzaju niepamięci. Gęste i niemal wyczuwalne cierpienie, przenika przestrzeń i daje się odczuć wraz z każdym, nawet najmniejszym ruchem każdej z postaci. Tu i ówdzie czuły gest, ulotne wspomnienie, niczym promień słońca przenika ten klaustrofobiczny związek jak powiew świeżego powietrza.
Sara Mangano i Pierre-Yves Massip poznali się w szkole pantomimy Marcela Marceau w 1994 roku. Po dziesięciu latach współpracy z zespołem Marcela Marceau i sprawowania kreatywnego nadzoru nad Acta Fabula Company, w 2010 roku Sara i Pierre-Yves założyli swój własny zespół – The Company Mangano-Massip (ex Autour du Mime). Ich wysiłki zaowocowały wieloma przedstawieniami: Archibald et Margaret, Tell me the truth and other stories, The adventures of Pym the clown, The 4 seasons oraz Les Aimants.
Spektakle Mangano Massip Compagnie wystawiane były we Francji, Włoszech, Wielkiej Brytanii, Singapurze i – dzięki Festiwalowi Sztuki Mimu – w Polsce.
Wydarzenia towarzyszące
Lekcja Kultury Fizycznej | 12 – 17 września
Projekt społecznooeciowy skierowany do młodzieży szkół średnich prowadzony przez wybitnych pedagogów – Aleksandrę Piechnik i Michała Maciaszka. W programie realizacji m. in. Animal Flow, elementy Sztuk Walki, elementy akrobatyki, Acro Joga, improwizacja, contact improwizacja.
Na finał Lekcji Kultury Fizycznej zapraszamy 17 września o godz. 13.00, Scena przy DH Kupiec
Gra uliczna „Maska” | 15 – 17 września
Konkurs na recenzję teatralną dla młodzieży szkolnej | 15 – 17 września
Organizatorzy Festiwalu Teatralnego InQbator w Ostrołęce zapraszają młodzież szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych do udziału w konkursie na recenzję „Napisz o milczeniu, a będzie o Tobie głośno”.
Podziel się swoimi wrażeniami z dowolnego wydarzenia wpisanego w program Festiwalu. Recenzja ma liczyć od 4 tys. do 8 tys. znaków (ze spacjami). Wyślij recenzję na adres: inqbator@um.ostroleka.pl, opatrz ją swoim imieniem i nazwiskiem, informacją o Twojej szkole i klasie, numerem telefonu.
Recenzje można przesyłać do 17 września 2016 r., do godz. 10.00.
Regulamin i szczegóły konkursu na stronie www.ostroleka.pl
Rozstrzygnięcie 17 września podczas uroczystości zamknięcia Festiwalu (scena przy DH Kupiec)
Konkurs Fotograficzny InQbator 2016
Galeria Ostrołęka OCK i Ostrołęckie Towarzystwo Fotograficzne zapraszają do udziału w konkursie wszystkich fotografujących i kochających teatr. Konkurs będzie trwał w trakcie całego INQBATORA 2016 (15-17 września 2016).
Kategorie: 1. spektakle teatralne; 2. wokół festiwalu
Szczegółowych informacji na temat konkursu udziela Jolanta Góralska, „Galeria Ostrołęka” tel. 297643954;
Więcej na stronie www.ock-ostroleka.pl i www.otf.ostroleka.pl
Prace w formacie nie mniejszym niż 20×30 cm i nie większym niż 50x60cm, wykonane w dowolnej technice (oraz bezwarunkowo na płycie CD), nie oprawione, należy złożyć osobiście lub nadesłać w sztywnym opakowaniu z dopiskiem „InQbator 2016” na kopercie, na adres Galerii Ostrołęka: pl. gen. J. Bema 14, do dnia 30 września 2016 roku wraz z wypełnioną kartą zgłoszenia i podpisanym oświadczeniem (do pobrania na str. OCK i OTF).
