– opanowanie podstawowych technik kinezjologicznych;
Cele operacyjne:
– zapoznanie się z prawidłową wymową głoski s;
– usprawnianie motoryki artykulacyjnej;
– kształtowanie prawidłowego toru oddechowego;
– poprawa integracji umysł – ciało;
– poprawa percepcji słuchowej, równowagi, organizacji, koncentracji i zapamiętywania;
– pobudzenie energii;
– wzmocnienie koordynacji obu półkul mózgowych;
– usprawnienie percepcji wzrokowej; – relaksacja, wyciszenie;
Metody: słowna, twórcza, ekspresyjna, zabawowo – zadaniowa, metoda usprawniania narządów mownych;
Formy: indywidualna, zespołowa;
Środki dydaktyczne: woda, kubeczki jednorazowe, papierowe węże zawieszone
na nitce, tekst: Przygoda węża” na podst. Logopedyczne zabawy grupowe R. Sprawka, J. Graban, ćwiczenia narządów artykulacyjnych, pocięte ilustracje słonia i sowy, płyta CD Kinezjologiczne nutki – utwór pt.: Sekret słonia, płyta CD z muzyką relaksacyjną, pastele olejne, kartki bloku, słodki poczęstunek;
Przebieg zajęć:
1. Powitanie.
Nauczyciel wita wszystkich, którzy:
• lubią przyrodę,
• kochają zwierzęta,
• lubią dobrą zabawę.
2. Picie wody.
Prowadzący rozdaje dzieciom kubeczki z wodą. Uczniowie piją wodę,
3. Wprowadzenie tematu zajęć.
Pytanie – zagadka.
Nauczyciel prosi o dokończenie zdania:
„Nie chodzi, a pełza, syczy groźnie wciąż, bo to jest…” (wąż)
wg: J. Stec, Zagadki dla najmłodszych
4. Rysowanie „leniwych ósemek”.
Prowadzący demonstruje, w jaki sposób kreśli się znak nieskończoności. Uczniowie rysują w powietrzu pełzanie węża w kształcie „leniwych ósemek” (zał. 1.)
5. Zabawa oddechowa – Tańczące węże.
Nauczyciel rozdaje uczniom papierowe węże zawieszone na nitce. Poleca dmuchać na nie delikatnie ciągłym strumieniem powietrza, tak aby zaczęły ,,tańczyć” (obracać się w kółko).
6. Gimnastyka narządów artykulacyjnych – „Przygoda węża” na podstawie „Logopedyczne zabawy grupowe” R. Sprawka i J. Graban.
Nauczyciel opowiada dzieciom historyjkę o języczku, który za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zamienił się w węża. Wcześniej prosi je, by podczas słuchania powtarzały po nim odpowiednie ruchy językiem, wargami i zębami przy rozchylonych ustach.
Wąż spał smacznie w swojej jaskini (język leży płasko na dnie jamy ustnej). Kiedy mocniej zaświeciło słońce, zaczął się wiercić (dzieci poruszają czubkiem języka za dolnymi zębami). Obudził się, podniósł (dotykają językiem do dziąseł za górnymi zębami) i rozejrzał dookoła (oblizują górne i dolne zęby od strony wewnętrznej). Chciał wyślizgnąć się ze swojej jaskini (dzieci przeciskają język między zbliżonymi do siebie zębami), ale okazało się, że przejście zablokował duży kamień (przy złączonych zębach rozchylają i łączą wargi). Po kilku próbach udało się ominąć przeszkodę. Wąż wyszedł na zalaną słońcem polanę (wysuwają język daleko do przodu). Zatańczył uradowany (uczestnicy rozchylają usta jak przy uśmiechu, oblizują wargi ruchem okrężnym) i zasyczał głośno (wymawiają sss…).
7. Omówienie cechy głoski [s].
Nauczyciel zwraca dzieciom uwagę na to, że podczas naśladowania głosu węża wymawiają głoskę s, układając język za zębami, łącząc zęby i rozchylając wargi (artykulacji towarzyszy ciągły strumień zimnego powietrza wypływający z ust).
8. Zabawa ruchowa – Spotkanie z wężem.
Dzieci poruszają się swobodnie w rytm muzyki po całej sali. Na hasło: „Uwaga – wąż!” (przerwa w muzyce) uczniowie zastygają w bezruchu.
9. Puzzle.
Prowadzący zadaje uczniom pytanie, jakie znają zwierzęta, których nazwy rozpoczynają się od głoski [s]. Następnie ich zadaniem jest ułożenie z pociętych ilustracji słonia lub sowę.
10. Nauka ćwiczeń: Sowa i Słoń.
Nauczyciel demonstruje ćwiczenia sowa i słoń. W rytm muzyki uczniowie naśladują prowadzącego (zał. 2.)
11. Relaksacja – zabawy ruchowe wg Marty Bogdanowicz.
Prowadzący proponuje zabawę relaksacyjną, polegającą na tym, że jedna osoba na plecach partnera wykonuje ruchy przypominające pełzanie węża. Uczniowie ćwiczą w parach, na swoich plecach.
Wąż to dziwne zwierzę. Bolesław Kołodziejski
Dziecko zwrócone do nas plecami.
Wąż to takie dziwne zwierzę. Kreślimy na jego plecach linie faliste, zamiast chodzić – ciągle leży.
I lubując się w pełzaniu, Ani myśli o skakaniu. Szybko naśladujemy dłonią na plecach.
Może by polubił skoki, skoki – opieramy ją raz na przegubie, gdyby miał choć ze dwie nogi, raz na palcach, lecz że nie ma jednej nawet, cicho sunąc, zmyka w trawę. Kreślimy linię falistą.
12. Kolorowy wąż. Praca twórcza dzieci.
Uczniowie rysują pastelami olejnymi węża.
13. Pożegnanie. Zakończenie- rundka.
Dzieci kończą zdanie: „Najbardziej podobało mi się…”
Opracowała: Agnieszka GromelskaNauczyciel Świetlicy Szkoły Podstawowej nr 25
z Oddziałami Integracyjnymi im H. Ch.Andersena w Olsztynie
Zał. 1
LENIWE ÓSEMKI
• Koordynują pracę narządu wzroku.
• Wzmacniają koordynację pracy obu półkul mózgowych.
• Poprawiają ruchliwość gałek ocznych.
Ćwiczenie rozpoczynamy lewą ręką – trzymamy kciuk na wysokości oka w linii środkowej ciała. Trzymamy głowę nieruchomo i rysujemy płynnym nieprzerwanym ruchem symbol nieskończoności, cały czas wodząc za palcem wzrokiem. Zaczynamy od środka w stronę przeciwną do ruchu wskazówek zegara do góry, z tyłu i dookoła, potem zgodnie ze wskazówkami zegara do góry, z tyłu i z powrotem do środka. Prawą i lewą ręką kreślimy „8” po kilka razy. Łączymy kciuki tworząc X. Koncentrując wzrok na środku X śledzimy złączone kciuki wykonując leniwe ósemki. Dla ułatwienia nauki tego ćwiczenia na początku można rysować na tablicy „8” i zaznaczać strzałkami kierunki kreślenia.
Zał. 2
SOWA
• Wzmacnia percepcję słuchową.
• Poprawia pamięć długo- i krótkoterminową.
• Zmniejsza napięcie mięśni ramion i karku.
Jedną ręką chwytamy mocno mięśnie przeciwległego ramienia, wdychamy powietrze i powoli odwracając głowę wypuszczamy je. Wypuszczając powietrze można pohukiwać jak sowa lub artykułować wybrane głoski. Po trzech- czterech cyklach powtarzamy ćwiczenie, zmieniając układ rąk.
SŁOŃ
• Koordynuje pracę mózgowych ośrodków słuchu obu półkul.
• Koryguje nieprawidłowe napięcie mięśni szyi.
Lekko rozstawione kolana, głową dotykamy cały czas ramienia (można włożyć kartkę papieru między ramię a głowę),oczy otwarte, ręką w powietrzu kreślimy leniwą ósemkę, a wzrok śledzi nie rysującą dłoń, lecz rysowaną ósemkę. Podczas rysowania poruszamy całą górną połową ciała. Ćwiczenie to jest bardzo pomocne przy dysgrafii i dysleksji. Ósemkę rysujemy po trzy razy każdą ręką.
