Teatr Miniatura zaprasza na casting

Casting będzie przeprowadzony w dwóch etapach. W pierwszym etapie uczestniczki do 17 lutego przesyłają na adres miniatura@teatrminiatura.pl link do krótkiego filmu z fragmentem monologu nagranego zgodnie z instrukcjami zawartymi w załączniku do karty zgłoszenia. Od 20 do 24 lutego odbędą się spotkania z wybranymi kandydatkami w Miejskim Teatrze Miniatura, ul. Grunwaldzka 16 w Gdańsku.

Zainteresowane osoby prosimy o przesłanie wypełnionej i podpisanej karty zgłoszenia na adres Miejski Teatr Miniatura, al. Grunwaldzka 16, 80-236 Gdańsk. Linki do filmów prosimy przesyłać na adres mailowy miniatura@teatrminiatura.pl. Kartę zgłoszenia można pobrać w wersji elektronicznej na stronie www.teatrminiatura.pl.

Wszelkie pytania prosimy kierować na adres miniatura@teatrminiatura.pl lub emilia.orzechowska@teatrminiatura.pl, tel. 885 790 623.

ZADANIE CASTINGOWE – ETAP I

1. Naucz się tekstu na pamięć.

2. Wyobraź sobie, że mówisz go do przyjaciółki.

3. Włącz kamerę i nagraj monolog, patrząc w obiektyw.

Mama rzuciła kubkiem z kawą

O ścianę.

Tata krzyknął:

„Zwariowałaś?

Czyś ty zwariowała?”.

Babcia jak zwykle

Zebrała skorupy

I starła kawę z podłogi.

Mama, tupiąc,

Poszła do kuchni

Zagniatać ciasto.

Tata nastawił głośniej telewizor.

Miałam wtedy dwoje rodziców,

Ale nie mogłam być w dwóch miejscach,

Więc usiadłam z Babcią,

Z dala od nich obojga.

Mama pokazała mi liścik od Taty,

Tego dnia, gdy zniknął.

Olu, wyjechałem do Anglii.

To wszystko, co napisał.

Mnie nie zostawił listu.

I nie wspomniał o mnie w liściku do Mamy.

Mama płakała przez dwa lata,

A Babcia przez cały ten czas trzymała ją w ramionach.

Ja nie płakałam, chociaż Tata o mnie zapomniał,

Chociaż miałam prawo płakać.

Babcia mówiła: „Nie zostawił ciebie, Kasieńko”,

Ale to nieprawda.

Bo nie wziął mnie ze sobą.

Chciała przez to powiedzieć: Bądź grzeczna –

Ja muszę się zająć twoją mamą.

A potem przyszedł czek od Taty,

W kopercie

Z wyraźnym stemplem.

I Mama wiedziała, co robić.

Teraz śpimy razem w wilgotnym łóżku

W tym obcym miejscu.

Mama nadal płacze.

Ale nie ma tu Babci, która trzymałaby ją w ramionach.

A ja mam za krótkie ręce.