To swoista współczesna dziecięca „baśń drogi”, dająca dziecku przeżyć rozmaite przygody, wiodąc je przez trudne etapy jego dorastania. Bo to właśnie dorastanie jest głównym motywem naszej „Calineczki”. Przedstawienia, które rodzicom chce pokazać ważność etapu przemiany dziecka i skierować ich uważność na ten cudowny proces, a dzieci chce wspierać w odkrywaniu swojej tożsamości, pokazać im siłę własnego zdania i wskazać wartość podejmowania poszukiwań drzemiących w nich samych mocy.
Anna jest więc scenicznym uosobieniem Calineczki – dziewczynki, która dorasta i jest świadoma swojego dorastania. Dorastania i przemiany, której niestety, nikt poza nią nie zauważa. Pewnego dnia podczas snu, jako Calineczka, doświadcza świata i sytuacji, które być może przydarzą się jej w przyszłości. Projektuje też rzeczywistość, którą chciałaby tworzyć jako osoba dorosła tam, gdzie snu przecież nie ma…
„Calineczka” z jednej strony jest więc przetworzeniem motywu dziecka, które nabiera mocy, mądrości, doświadczenia. Z drugiej strony to przetworzenie motywu inności, wykluczenia społecznego, kontestacji norm społecznych. To historia o nauce mówienia „Nie!”, o nauce niepowstrzymywania swoich emocji i o trudnej nauce podejmowania decyzji. Wreszcie to historia o odpowiedzialności, w kontekście mikro, za drugiego człowieka lub drugie stworzenie oraz w kontekście makro, za rzeczywistość, w której człowiek funkcjonuje.
Calineczka, Anna, wszystkie dzieci – mają moc i mają głos! I muszą mieć poczucie i wsparcie w stawaniu się dorosłym. Muszą mieć poczucie i wsparcie dla ich zdania, potrzeb i osobowości.
– „Chciałbym, aby moja „Calineczka” i teatr, który komponujemy wraz z zespołem, była rozmową z dzieckiem na poziomie partnerskim. By była czymś więcej niż tylko przekazem fabuły, ale również puszczeniem oka do dorastającego odbiorcy, zaciekawionego światem dokoła”. – mówi o swoim spektaklu Bartosz Kurowski. – „Traktujemy widza bardzo poważnie i w łagodny, ale i odpowiedzialny sposób staramy się mówić o tym, co jest dla nich, dla dzieci, szczególnie ważne – czasem trudne, ale ważne. Mamy nadzieję, że uda się to zrobić właśnie językiem sztuki, która potrafi opowiadać historie w piękny sposób – potrafi wciągnąć w swój świat, kolory i dźwięki. Przecież tylko dzięki tym dzieciom, które dziś przychodzą do teatru nasz świat może stać się lepszy”…
Przedstawienie wykorzystuje zróżnicowane instrumentarium form plastycznych z dziedziny teatru lalek, teatru maski, teatru cieni oraz technik multimedialnych.
Hans Christian Andersen
w tłumaczeniu Stefanii Beylin
Dla widzów od 7 lat
17 marca, godz. 12
