No więc, kogo się boi duch? To proste, kolana mu drżą przed wampirem. Co ja piszę? Jakie kolana? Duch traci głowę, spada ze schodów, biega chaotycznie po lesie. Ale wampir też ma lęki, szczególnie jak jest małym wampirkiem. Bo w szafie może czaić się kościotrup. To nic, że ma beret w kwiaty i trzewiki na obcasach, jest leniwy i najbardziej na świecie pragnie spokoju. Nie zazna go jednak, gdyż w piwnicy śpi potwór. O jaką ma wielką głowę, czarne paluchy i ostre zęby. Zaraz się obudzi i… będzie uciekał w popłochu przed myszką. Potwory okrutnie boją się myszy. Zresztą – kto by się nie bał? Taka mała, sprytna, z ogonkiem. Po prostu uosobienie zła!
Książka szwedzkiej pisarki to bardzo przewrotna opowiastka o potworach, które czają się w ludzkiej głowie. W zamyśle pozycja ta ma ucieleśnione strachy oswajać i obłaskawiać. One żyją obok. Dobrze, że chociaż czegoś się boją, są czasem słabe, naiwne, roztrzepane, nierozsądne, a przez to mniej straszne.
Kawiarnia Plac Zabaw
Niedziela 25.09
godz 12.00
WSTĘP WOLNY