W programie również pokazy Nihon Kendo Kata, turniej Polska – Reszta Świata i liczne atrakcje dla publiczności. Specjalnymi gośćmi będą: Jean-Pierre Raick 7 dan, Alain Ducarme 7 dan, Hiroshi Ito 6 dan, Raf Bernaers 6 dan, Andrzej Kustosz 6 dan.
Kendo to współczesna dyscyplina sportu i sztuka walki sięgająca swymi korzeniami okresu średniowiecznej Japonii. Celem treningu, oprócz aspektów sportowych, jest dążenie do ćwiczenia umysłu i ciała oraz rozwój osobowości zawodnika. Elementami sprzętu osób uprawiających kendo są: bambusowy miecz i ochronna zbroja.
Kendo pomaga w osiągnięciu spokojnej i obiektywnej wizji otaczającego nas świata, nauczając czterech rzeczy:
–REI, grzeczności, sztuki odnoszenia się jak najlepiej do innych, nie tylko do mistrzów czy przeciwników, lecz do wszystkich i wszystkiego, również do części ekwipunku.
–CHOKU, siły duchowej, która pozwala zrozumieć i rozwiązywać problemy stawiane nam przez życie. Ktokolwiek i cokolwiek będzie twoim przeciwnikiem, musisz stawić mu czoła. W ten sposób wykształcony duch walki pozwala na stawanie twarzą w twarz z poważnymi przypadkami w życiu.
–SEI, władzy nad samym sobą, nieugiętości i spokoju ducha.
–SOKU, błyskawicznej oceny, zdecydowania i natychmiastowej reakcji. Kendo pomaga także przezwyciężyć cztery trucizny – zaskoczenie, strach, zwątpienie, brak zdecydowania."
Ichiro Yano
Kendo (z jap. "droga miecza"), jest współczesną dyscypliną sportu i jednocześnie sztuka walki sięgająca swymi korzeniami okresu średniowiecznej Japonii. Stanowi jedną z najstarszych i najdostojniejszych sztuk walki. Celem treningu, oprócz aspektów sportowych jest dążenie do ćwiczenia umysłu i ciała, oraz rozwoju osobowości ćwiczącego. Możliwość bezpiecznego ćwiczenia zapewnia specjalnie zaprojektowany sprzęt treningowy: bambusowy miecz i zbroja ochronna. Kendo, podobnie jak szermierka europejska pozwala praktykować walkę w bardzo dynamiczny sposób, nie narażając siebie i współćwiczących na niebezpieczeństwo kontuzji. Kendo należy, według badań przeprowadzonych w 1992r. przez Cesarski Uniwersytet w Kioto na zlecenie Wszechjapońskiej Federacji Kendo, do dyscyplin sportowych o najniższym współczynniku kontuzjogenności. Kendo na świecie praktykuje ok. 6 mln. ludzi, z czego 3,5 mln. poza granicami Japonii, głównie w Stanach Zjednoczonych i Europie. Kendo jest dyscypliną sportu, którą z powodzeniem mogą praktykować ludzie niezależnie od wieku, sprawności fizycznej lub płci.
Mimo silnie narodowego rodowodu, kendo jest współczenie w pełni światową i uniwersalną dyscypliną sportu. W 1969r. powołano EKF-Europejską Federacja Kendo, natomiast Międzynarodowa Federacja Kendo-IKF, do której należy obecnie ponad 45 państw, działa od 1970r.
Obok setek zawodów i turnieji regionalnych, co trzy lata odbywają się mistrzostwa świata, zaś latach między nimi-mistrzostwa Europy. XXIII Mistrzostwa Europy w Kendo odbyły się w 2010r. w Debreczynie na Węgrzech. Gospodarzem następnych mistrzostw w 2012r. będzie Gdynia.
Kendo jest sportem kwalifikowanym i rozgrywane są w tej konkurencji zawody indywidualne i drużynowe rangi Mistrzostw Polski:
– Indywidualne Mistrzostwa Polski rozgrywane sa od roku 1982 (formuła open) – od 2009 roku IMP seniorów
– Drużynowe Mistrzostwa Polski – rozgrywane od 1976r.
– Indywidualne MP Juniorów rozgrywane od 2000r.
– Indywidualne MP Młodzieży (do 21 lat) rozgrywane od 2007r.
– Indywidualne MP Kobiet rozgrywane od 2004r.
Poza zawodami rangi Mistrzostw Polski organizowane sa turnieje rankingowe (indywidualne) , oraz okazjonalne (Karolinka – turniej kyu) , Wigilia kendo (open).
Od roku 2000 w Gdyni lub Szczecinie rozgrywany jest indywidualny turniej miedzynarodowy Baltic Cup ( Ando Kozo Memorial ) który jest imprezą rangi europejskiej.
Historia Kendo
Kendo ( z jap. Ken-miecz, Do-droga) jest jedną z najstarszych japońskich sztuk walki, nieodzownie kojarzoną z postacią japońskiego samuraja. Swymi korzeniami dyscyplina ta sięga tradycyjnego kenjutsu z początków XI wieku i stanowi spuściznę dawnych mistrzów miecza.
Rozkwit większości tradycyjnych sztuk walki, w tym również kendo, nastąpił po burzliwym, naznaczonym nieustanną wojną okresie Muromachi, gdy niemal cała Japonia została zjednoczonona pod sztandarem Tokugawa Ieyasu w 1603r.
Rządy szogunatu Tokugawa zapoczątkowały blisko 260-letni okres izolacji Japonii od zamorskich wpływów. Doszło do tego wskutek rosnących wpływów chrześcijaństwa i obaw, iż europejskie wojska mogą stanąć stanąć po stronie przeciwników nowej władzy.
W tym właśnie czasie, w cieniu „bambusowej kurtyny", szermierka nabierała kształtów i form, które dały początek współczesnemu kendo. W okresie tym, żył i tworzył jeden z najwybitniejszych szermierzy wszechczasów- Musashi Miyamoto (1584-1645), twórca szkoły walki dwoma mieczami Ninto-ichi-ryu, autor Go Rin No Sho (Księgi Pięciu Kręgów).
W świadomości ówczesnych wojowników utrwaliły się zasady „Bushido" (Drogi Samuraja, Rycerza itp.), które po dziś dzień stanowią fundament filozoficznego aspektu japońskiej szermierki.
W okresie Sengoku trening kendo opierał się na ćwiczeniach bez żadnej ochrony lub zbroi. Keiko (trening) polegało wówczas na wielokrotnym powtarzaniu form kata z użyciem tachi (długiego miecza) i bokuto (drewnianego miecza). Dla poprawienia techniki uderzano w pień drzewa. Shiai (zawody, turnieje) toczono przy pomocy prawdziwych, stalowych mieczy lub bokuto.
W początkach XVIII wieku, uznany szermierz-Chuta Nakanishi, twórca szkoły Nakanishi Itto-ryu , wprowadził miecz bambusowy (shinai) zamiast drewnianego oraz wywodzącą się bezpośrednio ze zbroi samuraiskiej – zbroję treningową (bogu). Znamiennym jest, iż do czasów współczesnych sprzęt treningowy dotrwał bez zasadniczch zmian.
U schyłku okresu Edo, pod koniec rządów rodu Tokugawa, według różnych źródeł, w całej Japonii działało już około 500 lub 600 szkół szermierki (dojo), a walka ćwiczebna przy użyciu bambusowych mieczy stała się zjawiskiem powszechnym.
W 1868r. obalono rządy szagunatu. Dekretem z 1876r. zakazano samurajom noszenia mieczy w miejscach publicznych i toczenia pojedynków, by wreszcie przy pomocy pospólstwa zaciągniętego do wojska stłumić w ogniu muszkietów ostatnią rewoltę bushi. Dokonała się pełna restauracja władzy cesarskiej, zakończył okres japońskiej izolacji i bezpowrotnie przeminęła era samurajów.
Kendo wraz z pozostałymi tradycyjnymi sztukami walki, okazało się nicią łączącą nową rzeczywistość, ze „starą Japonią". Sztuki walki zostały zreformowane, ujednolicone, zformalizowane. Nadano im nowe oblicze-zaczęły w służyć samodoskonaleniu się, poszukiwaniu harmonii i duchowego spełnienia. Miały wychowywać pokolenia w duchu patriotyzmu oraz szacunku dla tradycji.
W 1895 roku powołano Dai Nippon Butokukai, organizację mającą na celu otoczenie opieką tradycyjnych sztuk walki.W 1928r. powstała pierwsza Wczechjapońska Federacja Kendo (Zen-Nippon Kendo Remmei). Usystematyzowano stopnie (dan). Zaczęto także propagować Kendo również poza granicami Japonii, np. w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Francji.
Po II Wojnie Światowej uprawianie Kendo w Japonii zostało zakazane przez amerykańskie władze okupacyjne, błędnie postrzegane jako źródło japońskiego nacjonalizmu.
Odrodzenie Kendo, jako współczenej dyscypliny sportowej nastąpiło 1952r., gdy odnowiono Wszechjapońską Federację Kendo (ZNKR) , a w 1971r. szermierkę wraz z innymi sztukami walki wprowadzono powszechnie do programów nauczania młodziezy w szkołach. Ustalono i spisano reguły obowiązującej etykiety, która pełni ogromną rolę w kendo. Nie składa się ona ze zdawkowych ukłonów, ale przenika całokształt procesu nauczania. Reiho (etykieta) to sama istota praktyki – „(…) wdziewając zbroję, biorąc w rękę bambusowy miecz, adept kendo przemierza ścieżki rycerskiej historii, przeżywając kształtowanie się i dojrzewanie w duchu Bushido"
Kendo w Polsce
W Polsce kendo rozwija się od 1973r. Dynamiczny rozwój tej dyscypliny w latach 70′tych zawdzięczamy Takao Mizushima, Japończykowi, który jako absolwent i stypendysta Uniwersytetu Waseda w Tokio przyjechał do Polski studiować historię gospodarki naszego kraju. Razem z podręcznikami do nauki polskiego języka i historii przywiózł w swoim bagażu dwa komplety zbroi i kilka bambusowych mieczy, służących do uprawiania japońskiej szermierki, swego ulubionego sportu.
Wkrótce, dzięki pomocy Uniwersytetu Waseda, polscy zawodnicy kendo otrzymali niezbędne komplety zbroi treningowych bogu, mogli więc kontynuować i dalej rozwijać swoją działalność. Obecnie znacznej pomocy udzielają organizacje Japan International Cooperation Volunteers (JICA) oraz Japan Foundation.
Polska była pierwszym i przez wiele lat pozostawała jedynym krajem Europy Wschodniej, w którym działały kluby kendo. Polska Komisja Kendo utrzymuje ścisłe kontakty z Europejską, Międzynarodową oraz Wszechjapońską Federacją Kendo, dzięki czemu polscy kendocy każdego roku uczestniczą m.in. w letnich obozach szkoleniowych w Japonii, organizowanych w Kitamoto.
Z biegiem lat, pokaźna grupa polskich kendoków uzyskała stopnie mistrzowskie dan, zdając egzaminy wyłącznie – co warte jest podkreślenia – przed oficjalną komisją ZNKR. W 2001r. powołano Polski Związek Kendo. Obecnie organizacja zrzesza 27 klubów sportowych z całego kraju.
Warto w tym miejscu wspomnieć o licznych sportowych sukcesach Polaków w kendo. Polska reprezentacja po raz pierwszy wystartowała w Mistrzostwach Europy rozgrywanych w 1987r. w szwedzkim mieście Malmö. Już dwa lata później udział Polaków w ME w Amsterdamie w Holandii zaowocował dla Polski brązowym medalem w turnieju drużynowym. Polacy również zdobyli srebrny medal w kategorii Juniorów oraz brązowy w zawodach drużynowych kobiet – oba na Mistrzostwach Europy w Bernie w 2005r. Polskie zawodniczki w 2007r. na Mistrzostwach Europy w Lizbonie zdobyły srebrny medal w zawodach drużynowych kobiet. Ostatni medal na mistrzostwa Europy zdobyli Polacy w 2010 roku na Węgrzech – brązowy medal w kategorii drużynowej mężczyzn.
źródło BP UM Gdynia