Tamika – Wola, ul. Wolska 44
Więcej informacji: tel. 601 565000; www.projekcje.edu.pl; www.kinoterapia.pl
„Mój przyjaciel film" to formuła idąca dalej niż organizowane w kinach filmowe poranki dla dzieci. Specjalnie dla nich przygotowaliście cykl pokazów filmowy uzupełnionych warsztatami. Do kogo je kierujecie?
Warsztaty organizowane w ramach projektu Kinoterapia kierujemy zarówno do dziewcząt jak i chłopców, w wieku 6-10 lat.
Jaki jest cel tych warsztatów?
Chcemy wykorzystać metodę Kinoterapii w pracy psychoedukacyjnej z dziećmi w wieku wczesnoszkolnym. Za jej pomocą mamy nadzieję wpłynąć na prawidłowe kształtowanie i rozwijanie kompetencji emocjonalnych i społecznych. W pracy warsztatowej z dziećmi położymy szczególny nacisk na rozwijanie świadomości siebie, umiejętności dostrzegania i nazywania emocji swoich oraz innych osób, radzenia sobie z wieloma trudnymi uczuciami. Chcemy zwrócić uwagę także na relacje międzyludzkie, na to jak nawiązujemy przyjaźnie, jak wspólnie możemy rozwiązywać konflikty, współpracować. Zależy nam na tym, aby dzieci lepiej rozumiały dlaczego warto sobie pomagać, dlaczego warto okazywać troskę drugiemu człowiekowi oraz aby rozwijały umiejętność motywowania się, a w konsekwencji lepiej radziły sobie z życiowymi wzlotami i upadkami.
Skąd pomysł? Dlaczego zdaniem psychologów tak ważne jest kształtowanie
kompetencji społeczno-emocjonalnych?
Dlatego, że kształtowanie tych kompetencji u dzieci ma istotny wpływ na ich dalszy rozwój i jakość życia. Dzieci, które z różnych powodów przejawiają deficyty w powyższych obszarach mogą odczuwać niepokój w sytuacjach społecznych co w konsekwencji może doprowadzić do wycofywania się. Ponad to mogą być odrzucone przez rówieśników, przejawiać trudności w zachowaniu oraz problemy emocjonalne, z którymi nie będą sobie radziły. Można dodać, iż młodzi ludzie, którzy nie są w pełni przystosowani do życia w społeczeństwie nie są w stanie nawiązywać i podtrzymywać pozytywnych, satysfakcjonujących relacji z innymi ludźmi. W obecnych czasach zauważamy, że dzieci częściej podtrzymują tylko powierzchowne kontakty z rówieśnikami, częściej i chętniej angażują się w aktywności o charakterze agresywnym, wykazują brak umiejętności komunikacji werbalnej i niewerbalnej i częściej przejawiają zachowania nieaprobowane przez społeczeństwo.
Czy rozwijanie tych kompetencji to nie zadanie dla szkół?
Teoretycznie tak, bo w zadaniach szkoły poza edukacją jest tez wychowanie. Niestety tylko nieliczne szkoły wprowadzają programy psychoedukacyjne do klas, które zapobiegały by wspomnianym wcześniej problemom. Stąd, między innymi, coraz więcej młodych ludzi nieprzystosowanych do życia w społeczeństwie. W klasach najczęściej ustala się wyłącznie zasady funkcjonowania i przydzielone do nich konsekwencje – zwykle w postaci uwagi w dzienniczku lub obniżonej oceny z zachowania. A rozwój emocjonalny i kształtowanie zachowań społecznych są zaniedbywane.
Popatrzmy na przykład Finlandii, w której uczniowie osiągają jedne z najlepszych wyników na świecie a nauczyciele mają bardzo wysoki status społeczny. Tam duży nacisk położony jest na rozwój osobowościowy i społeczny uczniów, kształcenie charakteru. Umiejętności społeczne i emocjonalne rozwijane są poprzez luźną spontaniczną zabawę, dzieci pracując w grupach wykonują zadania, projekty, eksperymenty i badania. Samodzielnie wyciągają wnioski i przewidują skutki określonych zjawisk. Uczą się od siebie nawzajem. Nauczyciel pracując z jedną klasą przez pierwszych sześć lat edukacji, ma szansę odkryć mocne strony każdego ucznia, pomagać mu w formowaniu wysokiego poczucia własnej wartości. Reaguje na klasowe konflikty, pomaga w znalezieniu konstruktywnych sposobów ich rozwiązywania, uczy mediacji.
Byłoby wspaniale gdyby również w Polsce nauczyciele potrafili metodą pracy z grupą rozwijać świadomość emocjonalną, umiejętność określania i wyrażania uczuć, umiejętność przewidywania konsekwencji swojego zachowania, chęć i umiejętność współpracy, umiejętność reagowania na problemy innych, rozumienie nakazów społecznych i umiejętność przystosowania się do nich, umiejętność komunikowania się (nawiązywanie kontaktu, podtrzymywanie, prowadzenie rozmowy, włączanie się do rozmowy innych, wyczucie przy nawiązywaniu kontaktu z innymi, umiejętne reagowanie na krytykę bądź komplement). Zdajemy sobie sprawę, że potrzebne są tu rozwiązania systemowe ale nie chcemy na nie czekać tylko działać. Dlatego chętnie angażujemy się w projekty takie ja ten fundacji Generator.
Rodzice są często zaniepokojeni przekazami medialnymi wokół swojego dziecka. Czy film da się wykorzystać w konstruktywny sposób? Czy jest dobrym medium do kształtowania kompetencji społeczno-emocjonalnych?
Poprzez nasze warsztaty chcemy wykazać, że rozwijanie inteligencji emocjonalnej to nie jest zadanie trudne, możliwe do zrealizowania tylko przez psychologów czy pedagogów. Film może być sprzymierzeńcem takiej pracy, ponieważ otwiera nas widzów na świat emocji i relacji społecznych.
Kino to medium budzące wiele kontrowersji. Przez jednych demonizowane, przez innych uwielbiane. Trudno się dziwić rodzicom, ograniczającym dzieciom czas spędzany przed telewizorem. Dzisiejsze produkcje nie zawsze są dostosowane do wieku i możliwości poznawczych dzieci. Bywają okrutne i brutalne, lub wprost przeciwnie cukierkowe, przedstawiające nierealny, zbyt doskonały świat. W projekcie Kinoterapia chcemy pokazać filmy, które są dla młodego widza „bezpieczne", choć niekiedy dotykają sytuacji trudnych, wywołujących nieprzyjemne emocje. I wykazać, że za ich pomocą można pracować z dziećmi, rozwijając ich kompetencje społeczne i emocjonalne. Kinoterapia to kolejne narzędzie do pracy z dziećmi czy młodzieżą, za pomocą którego możemy zmienić swój dotychczasowy sposób myślenia i odczuwania, rozwinąć umiejętność dostrzegania i analizowania sytuacji społecznych czy wpłynąć na zmianę postaw i zachowań.
Czy będziecie nawiązywać do swoich doświadczeń związanych z bajkoterapią?
W projekcie Kinoterapii z całą pewnością wykorzystamy wiedzą zdobytą podczas kilkuletniej pracy z dziećmi metodą bajkoterapii. Obie metody są bardzo lubiane przez dzieci i dają wiele możliwości do pracy w bezpiecznych warunkach. Wiemy jak rozmawiać z dziećmi, na co zwrócić uwagę aby młodzi ludzie wynieśli z zajęć jak najwięcej konstruktywnych treści.
Czy rodzice zostaną w jakiś sposób zaangażowani do warsztatów? W jaki sposób z nich skorzystają?
Rodzice będą mogli wraz z dziećmi uczestniczyć w projekcji filmów. Ale na warsztaty zaprosimy już wyłącznie dzieci, bo do nich przede wszystkim skierowany jest ten projekt. Rodzicom natomiast udostępnimy materiały, ze wskazówkami do wykorzystania filmów w domu. Dzięki nim opiekunowie dowiedzą się jak samodzielnie i świadomie kształtować umiejętności społeczno-emocjonalne swoich dzieci.
Na koniec proszę o kilka praktycznych informacji. Ile będą trwały warsztaty? Jak będą wyglądały?
W ramach projektu zorganizowanych zostanie 5 projekcji filmowych w oparciu o opowiadania Astrid Lintgren. Bezpośrednio po pokazach filmowych zostaną przeprowadzone warsztaty trwające 1,5-2 godziny dla grupy dzieci do 15 osób. Będziemy pracować m.in. z wykorzystaniem dramy, technik plastycznych, burzy mózgów bezpośrednio nawiązując do ważnych tematów zawartych w filmach.
Dziękuję za rozmowę.
„Mój przyjaciel film"- cykl pokazów i warsztatów psychoedukacyjnych dla dzieci organizowany w ramach projektu Kinoterapia dla dzieci, realizowany jest przez Fundację Generator dzięki wsparciu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Państwowego Instytutu Sztuki Filmowej.