Bastienka i Mozart na Dzień Dobry na Festiwalu Mozartowskim dla dzieci

Bastienka

to spektakl odwołujący się wprost do opery „Bastien und Bastienne” W.A. Mozarta. Artyści Warszawskiej Opery Kameralnej przygotowali dla dzieci spektakl na podstawie sielankowej komedio-opery „Bastien und Bastienne” skomponowanej przez dwunastoletniego Wolfganga Amadeusza Mozarta. Dwójka głównych bohaterów bardzo lubi się, ale – jak to często bywa – wciąż nie może się porozumieć. Dzięki radom Colas’a – czarodzieja i wróżbity, następuje zgoda. W przedstawieniu występują także trzy urocze, tańczące owieczki, a z udziałem publiczności odbywa się zabawa w dwa stada muzykujących owieczek i „smarowanie bułki masłem” do żartu muzycznego „Butterbrot”.

„Mozart na dzień dobry”, to najpiękniejsze arie i duety z opery „Wesele Figara”, porywający koncert na flet i harfęz towarzyszeniem orkiestry, o którym znawcy mówią, że to muzyka iście anielska. W programie znajdzie się też jednoaktowa opera Salzburskiego Mistrza – „Dyrektor teatru” w zabawny sposób opisująca perypetie dyrektora…

Oto w upadłym i zrujnowanym teatrze śpi wycieńczony Dyrektor. Rzeczywistość jest okrutna i obrażony Książę nie daje pieniędzy na sztukę… Nagle do teatru wpada Buff z elektryzującą i szaloną wiadomością : jest szansa ! Obrotny Buff wywąchał w kołach dobrze poinformowanych, że Tajny Radca Księcia zjawi się z inspekcją i jeśli okaże się, że zamiast żywych śpiewaków będą w teatrze grały martwe marionety – to Książę, z miłości do sztuki, sypnie z dworskiej szkatuły. Ta sekretna wieść rozeszła się błyskawicznie po mieście, bo oto nim Buff i Dyrektor zdołali ułożyć plan działania, do teatru wpadają obie śpiewaczki:  Pani Herz i Panna Silberklang. Zaczyna się awantura o pierwszeństwo. Teraz, do zupełnie nieprzygotowanych artystów, wkracza z tajną inspekcją Tajny Radca Księcia. Tym razem artyści okazali się mądrzy i solidarni – zgodnie udają martwe marionety. Tajny sprawdza i ogląda Dyrektor pokazuje i objaśnia. W kolejnych ariach rywalizujące śpiewaczki grając marionety usiłują zjednać sobie względy Tajnego Radcy. Ośmielony wdziękami tych „mechanizmów” Tajny Radca pozwala sobie na poufałość i wówczas niespodziewanie Buff wymierza mu siarczysty policzek. Tajny Radca ze zdziwienia traci przytomność i pada. Artyści przerażeni wypadkiem wynoszą go do garderoby, sami zaś szukają wyjścia z tej pułapki. Dochodzi do awantury o wysokość gaży i hierarchię. Brawurowy tercet pomiędzy Dyrektorem, panną Silberklang i panią Herz kończy się pozorną zgodą. Uzyskane z trudem pojednanie niweczy przyniesiona przez Buffa wiadomość : Tajny Radca to Książę! ! ! Tym razem to już koniec. Przecież spoliczkowano Władzę i Majestat. Wchodzi obolały Tajny – Książę. Intuicja i talent podpowiadają artystom ciąg dalszy. Grają jak z nut. Nic się nie stało, bo to martwe i głupie marionety dokonały tego zuchwałego czynu, a nikt żywy nie był świadkiem zniewagi Księcia. Zresztą nie Księcia spoliczkowano, lecz Tajnego Radcę. I nie w rzeczywistości, a w teatrze ! Książę się uśmiecha, Książę im pobłaża … bo – Książę nie może żyć bez sztuki… – artyści muszą żyć z Księcia. Finałowy wodewil stanowi apoteozę mądrego mecenasa i prawdziwej sztuki.