Raz dłuższy, raz krótszy, lecz zawsze jest z nami i nie opuszcza nas nawet na krok. Kto to taki? Nasz cień! Posłuchajcie wiersza Edyty Wolica „Własny cień”.
Gdy wieczór zapada i przychodzi zmrok
Wtedy bardzo często nudzisz się
Lecz jest coś, co chodzi za tobą krok w krok
I zawsze z tobą bawić się chce
To cień, to twój własny cień
Który jest z tobą nocą i w dzień.
Gdy światło zgaśnie, cień szybko zaśnie
Gdy będzie jasno, obudzi się.
Możesz dziś udawać, że jesteś wroną
Która fruwa wysoko pod chmurami
Bo masz kolegę, który jest tylko z tobą
Pobawcie się więc razem z nami.
To cień, to twój własny cień
Który jest z tobą nocą i w dzień.
Gdy światło zgaśnie, cień szybko zaśnie
Gdy będzie jasno, obudzi się.