Zabytkowa Kuźnia Wodna – Oddział Muzeum Techniki w Warszawie

Drewniane zabudowania kuźni składają się z dwu części rozdzielonych przepływającym środkiem Potokiem Oliwskim. W każdej z części znajduje się piec grzewczy i młot napędzany odrębnym kołem wodnym. Koła te o średnicy 4 m mają na obwodzie po 44 łopatki. Są to koła nasiębierne osadzone na kwadratowych w przekroju (0,7 x 0,7 m) wałach dębowych o długości 8 m. Dzięki zastosowaniu dźwigni przy obrocie wału następuje uniesienie młota o ciężarze około 250 kg. Młot ten spada następnie z wysokości około 40 cm na kowadło.

 

Charakterystycznym elementem wyposażenia prawej części kuźni są również nożyce mimośrodowe, poruszane małym kołem wodnym o średnicy 3,1 m. Koło to jest osadzone na wale dębowym o średnicy 0,5 m. i długości 4,7 m. Nożyce mimośrodowe pozwalają na cięcie rozgrzanego żelaza o grubości 40 mm.

 

Pierwsza wzmianka o kuźni nad Potokiem Oliwskim pochodzi z dokumentu z 1597 roku. Akt ten jest poświadczeniem jej sprzedaży przez Jana Klinghamera Dawidowi Konarskiemu – Opatowi Zakonu Cystersów w Oliwie. Z późniejszych sporadycznych wzmianek dowiadujemy się m. in. że w latach 1628-1733 kuźnia należała do rodziny Remus, od roku 1830 do Daniela Mąglowskiego, w latach 1918-1945 do Maxa Hansena, a następnie w latach 1945-1948 do różnych użytkowników (m. in. Tadeusza Bożka)

 

źródło www.muzeum-techniki.waw.pl

 

Godziny otwarcia

Od 1 maja do 31 października:

10:00-17:00 (oprócz poniedziałków i świąt urzędowych)

Od 1 listopada do 30 kwietnia: czynna po telefonicznym porozumieniu się.

Ceny biletów:

Normalny: 6 zł. Ulgowy: 3 zł.