Piaskowy Wilk. Recenzja

Karusia mieszkająca w domku niedaleko plaży często złości się i smuci, ale na szczęście szybko akceptuje zaistniałe sytuacje, znajdując ich „logiczne” wytłumaczenie. Pomaga jej w tym wilk – którego wykopała na plaży. „Zrzędzenia, marudzenie (…) to takie popsute gadanie. Gadanie z którego nic nie wynika. A usterka najczęściej dotyka ucha” mówi wilk, gdy Karusia dąsa się na tatę.

Każda z przygód, jakie przezywa Karusia dotyka rzeczy ważnych, ponadczasowych, ponadkulturowych… Karusia z Piaskowym Wilkiem i rodzicami rozmawia o bezkresie kosmosu, który okazuje się być wszędzie i blisko i daleko i to przez cały czas. A także o ciemności, która polubiła Karusię i wielu, wielu innych rzeczach istniejących na świecie. Karusia dużo rozmyśla, czasami tak dużo, że aż pachnie jak balon, który miałby za chwilę pęknąć.

Dziewczynka jest tez dobra obserwatorką – zauważa np. ze stopy taty leżącego na hamaku z gazetą w ręku – są naprawdę nudne! „Beznadziejnie nudne stopy, które nie chcą iść popływać”.

W trakcie zabaw i irytacji wszelkich Karusia wymyśla swój własny język. Język cudownie opisujący otaczający ją świat – niestety tylko Piaskowy Wilk

go rozumie.. Jeśli i Wy mielibyście ochotę go poznać, zajrzyjcie do książki.. Kto wie może bez większych przeszkód zrozumiecie o czym opowiada Karusia… Oto mały fragment: „ Faluni plaskuni, kołybiesko falula pla i plum.”

Książka do wspólnego czytania przez rodziców i dzieci – pobudza do rozmów, uczy akceptacji dziecięcej wyobraźni, uczy ludzi dorosłych dystansu do siebie samych.

Piaskowy Wilk
Autorka Asa Lind
Wydawnictwo Zakamarki

Polecamy również  Opowieść o znudzonej królewnie oraz Mama która zagderała się na śmierć