wystawa

Comunidad de Madrid (Autonomiczny Region Madrytu) posiada imponującą kolekcję obrazów artystycznego rodu Madrazo, którego członkowie nie tylko zaliczają się do grona najważniejszych artystów hiszpańskich, ale także swoją sztuką wpisują się w dzieje malarstwa europejskiego.

 

Protoplastą artystycznego rodu Madrazo był José de Madrazo Agudo (1781–1859), słynny malarz obrazów historycznych o mocnym wydźwięku patriotycznym oraz portretów utrzymanych w duchu neoklasycyzmu. Cenił warsztat malarski, stąd jego obrazy charakteryzują się wypracowaną, elegancką kreską i kładzionym z mistrzostwem kolorem. Swój fach artystyczny doskonalił w Paryżu i Rzymie, czerpiąc inspirację zarówno z twórczości Antona Raphaela Mengsa, jak i Jacques’a-Louisa Davida. José de Madrazo Agudo był nie tylko malarzem dworu hiszpańskiego, pełnił także funkcję dyrektora Królewskiego Muzeum Malarstwa i Rzeźby w Madrycie. Jego żoną była Isabela Kuntz, córka polskiego malarza Tadeusza Kuntzego, tworzącego na Śląsku w XVIII wieku. Z tego małżeństwa narodziło się jedenaścioro dzieci – dwóch synów także zostało artystami malarzami.

Federico de Madrazo y Kuntz (1815–1894) malarstwa uczył się w Paryżu u słynnego artysty akademickiego Dominique`a Ingresa. Pewnie tej lekcji malarstwa zawdzięczał harmonię i równowagę estetyczną swoich obrazów. Zasłynął przede wszystkim jako twórca realistycznych portretów, pełnych wdzięku i artystycznego umiaru, które zamawiała u niego hiszpańska szlachta i arystokracja. Był wielbicielem malarskiego talentu Johanna Friedricha Overbecka – narazeńczyka, twórcy Akademii Świętego Łukasza. Mistrz ten nauczył Federica dyscyplinować barwną plamę rysunkiem – doskonałym, opanowanym i wykształconym w efekcie mozolnych studiów artystycznych. Federico pełnił zaszczytną funkcję pierwszego malarza hiszpańskiego dworu, był także – podobnie jak ojciec –dyrektorem Królewskiego Muzeum Malarstwa i Rzeźby w Madrycie.

Luís de Madrazo y Kuntz (1825–1897) – młodszy brat Federica – również malował portrety, ucząc się rzemiosła malarskiego pod czujnym okiem ojca. Był zafascynowany malarstwem nazareńczyków i Overbecka, a Rzym traktował na równi z Paryżem jako światową stolicę sztuki. Z kolei Raimundo de Madrazo y Garreta (1841–1920), syn Federica i wnuk Joségo, zdobył uznanie świata artystycznego jako autor scen rodzajowych i portretów. Ważnym miastem stał się dla niego Paryż, gdzie miał swoją pracownię. Jego malarstwo charakteryzuje się mistrzowską swobodą kreski i biegłością w posługiwaniu się pędzlem. Tematy swoich obrazów lubił osadzać w scenerii osiemnastowiecznej, skłaniając się tym samym ku akademickim tendencjom. Raimundo de Madrazo y Garreta był jednym z najważniejszych artystów grupy określanej mianem dziewiętnastowiecznej hiszpańskiej szkoły paryskiej. Jego styl artystyczny znalazł również uznanie w Ameryce. Młodszy brat Raimunda – Ricardo de Madrazo y Garreta (1852–1917) także malował portrety i sceny rodzajowe, w których uwidacznia się jego silne zainteresowanie orientem. Upatrywano w nim przyszłego rzeźbiarza, dlatego bardzo wcześnie w jego edukacji artystycznej pojawiły się ćwiczenia rysunku. Malarskim mentorem stał się dla niego Mariano Fortuny, z którym podróżował po Europie i czerpał natchnienie do swoich malarskich kompozycji.

Tekst: Małgorzata Paszylka-Glaza na podstawie C.G. Lópeza i M.M. Axel, Spadkobiercy Tadeusza Kuntze, [w:] Madrazo. Ród malarzy, Poznań 2010, s. 9–30.

Organizatorzy wystawy:
Muzeum Narodowe w Gdańsku
Comunidad de Madrid

Patronat honorowy:
Pani Anna Komorowska – Małżonka Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej

Patroni wystawy:
Mieczysław Struk – Marszałek Województwa Pomorskiego
Paweł Adamowicz – Prezydent Miasta Gdańska
Ambasada Królestwa Hiszpanii
Maciej Dobrzyniecki – Konsul Honorowy Królestwa Hiszpanii