15-24 września 2017
Festiwal, tradycyjnie już, zostanie zainaugurowany w Parku Muzeum Rzeźby w Królikarni plenerową instalacją, tym razem dźwiękowo-kinetyczną. Krzysztof Topolski sprawi, że zobaczymy falę akustyczną, układającą się na wodzie w piękne wzory. Tadeusz Wielecki zaprosi do udziału w kolejnej przygodzie w parku: będzie można wziąć do ręki dźwięk, a nawet rzucać nim… Wszystko to za sprawą mima-czarodzieja i czterech muzyków, grających na trąbkach i puzonach, lśniących w słońcu jak słoneczniki.
W Centrum Sztuki Współczesnej – Zamek Ujazdowski czeka nas perkusyjna uczta oraz opowieść o legendzie Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia – Eugeniuszu Rudniku. Jak budować świat ze skrawków dźwiękowych? Potrafił to człowiek niezwykły i wybitny. Baśń o Eugeniuszu Rudniku, ale też o tym jak wspaniale jest tworzyć opowie Natalia Babińska, zachęcając do wsłuchania się w ostatni utwór mistrza – ERdada.
Jak to jest z tym tempem? Czy można grać szybko i wolno w tym samym momencie? Czy wielkość instrumentu ma przy tym znaczenie? Kiedy coś jest razem a kiedy osobno? Miłosz Pękala i Magda Kordylasińska wykorzystując dobrze sobie znane instrumentarium perkusyjne, jak i bardziej egzotyczny gamelan z dalekiej Indonezji wprowadzą publiczność w tajemnicę łączenia rytmów i temp.
Paulina Celińska
Kurator Małej WJ
O wydarzeniach
Falowanie. W powietrzu i w wodzie.
instalacja kinetyczno-dźwiękowa
(zamówienie Warszawskiej Jesieni i Stowarzyszenia Autorów ZAiKS)
Park Rzeźby w Królikarni
15 – 24 września 2017, w godz. 10.00 – 18.00
Wernisaż 15 września, godz. 17.00
wstęp wolny
Krzysztof Topolski (Arszyn) koncepcja instalacji
Czy ktoś z was kiedyś widział dźwięki? Czy dźwięku nie można zobaczyć? Na pewno go słyszymy. Czasami jest głośny innym razem cichy. Czasami przyjemny innym razem nie lubimy go i chcielibyśmy aby “zniknął”. Dźwięki słyszymy bo potrafią “podróżować” w powietrzu i docierają do naszych uszu z różnych kierunków i odległości. Dźwięk porusza się dzięki temu, że jedna cząsteczka gazu w powietrzu “szturcha” 1 drugą i przekazuje jej sygnał. Podobnie dźwięk może podróżować w wodzie lub innych cieczach i ciałach stałych, jak metal czy szkło.
Czasami możemy zobaczyć jak fala dźwiękowa rozchodzi się w płynie. Dźwięki powodują wibrację cieczy, a jej cząsteczki, układają się na kształt fali akustycznej. Wtedy okazuje się, że dźwięk rzeczywiście istnieje i wygląda jak fantastyczny ornament, tylko po prostu w powietrzu go nie widać.
1 Dźwięk, Irena Cieślińska, Patricija Bliuj-Studolska, Wydawnictwo Hokus-Pokus, Warszawa, 2015
Krzysztof Topolski
Dźwięczypsoty
performance muzyczny na dźwięki, gesty i miny
(zamówienie Warszawskiej Jesieni i Stowarzyszenia Autorów ZAiKS)
Park Rzeźby w Królikarni
16 września godz. 11.00 i 16.00
wstęp wolny
Tadeusz Wielecki muzyka i reżyseria
Bartłomiej Ostapczuk mim
Maurycy Idzikowski trąbka
Filip Mazur trąbka
Tomasz Dworakowski puzon
Michał Tomaszczyk puzon
Dźwięczypsoty? O, tak! Będzie można do ręki wziąć dźwięk, usłyszeć uroczą melodyjkę, chociaż nikt jej nie zagra, a nawet zobaczyć muzykę… no, niewielką muzyczkę, ale czy widział ktoś kiedyś muzykę, choćby niedużą? Wszystko to za sprawą mima-czarodzieja i czterech muzyków, grających na trąbkach i puzonach, lśniących w słońcu jak słoneczniki. Park przed Królikarnią zamieni się między innymi w miejsce niezwykłego meczu: Tadeusz Wielecki, zainspirowany sceną z pewnego filmu, kazał muzykom „wyrzucać” w powietrze dźwięki, chwytać je jak piłkę, odbijać od murawy… No tak, może się zdarzyć, że po dłuższym locie jakiś pojedynczy dźwięk upadnie wśród publiczności. Bez obaw, z pomocą mima zawsze ktoś odrzuci go z powrotem muzykom… W Dźwięczypsotach zobaczymy ponadto grającą jabłoń, uciekające w dal echo, i wiele innych dziwów.
Tadeusz Wielecki
ERdada. Baśń o Eugeniuszu Rudniku
Eugeniusz Rudnik, ERdada 80/50/39’ 40’’ (2012) na taśmę
Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski
17 września, godz. 11.00 i 16.00
Wydarzenie biletowane
Natalia Babińska reżyseria
Martyna Kander scenografia i kostium
Ewa Krasucka zdjęcia, montaż i realizacja wideo
Bolesław Błaszczyk konsultacja merytoryczna
Erdada to nie tylko utwór muzyczny, to także obraz, a nawet baśń. Baśń ta składa się – podobnie jak mozaika – ze skrawków. Każdy skrawek sam w sobie może nie znaczy wiele, ale w otoczeniu wielu innych fragmentów buduje historię. I o tym właśnie opowiada Erdada – jak wspaniale jest tworzyć, nawet jeśli do dyspozycji mamy jedynie skrawki dźwięków, materiałów, kolorów. Tworzenie pięknych rzeczy, jak również pasja i determinacja sprawiają, że budujemy też sami siebie. Dzięki temu odnajdujemy, gdzie mieszka nasze serce i najważniejsze sprawy: „cieszyć się”, „dzielić się z kimś”, „jaśnieć”, „pięknieć”. Warto podążać za swoją pasją, nawet jeśli czasem mamy pod górkę, wiatr wieje w oczy i nikt nie chce podać nam pomocnej dłoni.
Projekt poświęcony jest Eugeniuszowi Rudnikowi legendzie Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia, człowiekowi, który ze skrawków dźwiękowych potrafił zbudować świat.
Natalia Babińska
Tempo. Koncert perkusyjny z gościnnym występem gamelanu
Per Nørgård, I Ching (1982) na perkusję solo
cz. I Thunder Repeated: The Image of Shock (hexagram no. 51)
cz. IV Towards Completion: Fire over Water (hexagram no. 64)
Per Nørgård, Whirls (1980/1997) z DRUMBOOK (wyd. Edition Wilhelm Hansen, 1999)
Tradycyjna muzyka gamelanowa
Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski
23 września, godz. 11.00 i 16.00
Wydarzenie biletowane
Magdalena Kordylasińska-Pękala, Miłosz Pękala perkusja, prowadzenie koncertu
WARSZAWSKA GRUPA GAMELANOWA w składzie Maria Białota, Krzysztof Dziuba, Karolina Karwan, Dawid Martin, Tomasz Matlingiewicz, Przemysław Piłaciński
Jak to jest z tym tempem? Czy można grać szybko i wolno w tym samym momencie? Czy wielkość instrumentu ma przy tym znaczenie? Kiedy coś jest razem a kiedy osobno? Inspirowani twórczością wybitnego duńskiego kompozytora Per Norgarda oraz własnymi perkusyjnymi doświadczeniami, postaramy się odpowiedzieć na te pytania podczas koncertu Małej Warszawskiej Jesieni w 2017 roku. W opowieści nawiążemy do perkusyjnych dzieł Norgarda: I Ching i Whirls. Zaznajomienie młodych słuchaczy z procedurami stosowanymi przy komponowaniu muzyki nowej, pozwoli im lepiej zrozumieć większe dzieła, oraz dostrzec klarowne struktury w pozornie autonomicznym świecie współczesnych dźwięków. Zawiłości w łączeniu rytmów i temp, przybliżymy za pomocą niebywałych instrumentów wchodzących w skład indonezyjskiego Gamelanu. Na pewno będzie barwnie i przestrzennie. Na pewno nie zabraknie rytmów i właściwego tempa.
Miłosz Pękala
